DEFEATED SANITY

[Mol]

[r o b e r t]

Jutro będzie słuchane , zapowiada się brutalna jazda .

[Sybir]

Jutro jest dzisiaj.

[nicram]

Cmok, cmok. Mlask, mlask. O, żesz wasza mać, jakie to jest dobre! Ostatnie ich dwie płyty robiły mi bardzo, ale "Chronicles of Lunacy" to już jest jakiś kosmiczny poziom tego ich brutal death-jazzu. Wygibasy, wygibasy i przystępność, o którą chyba nie jest łatwo w takiej muzyce. Końcówka tego roku to jakieś mistrzostwa Świata w metalu.

[Harlequin]

O, kto wrócił Nawet mi brakowało Ciebie na tym forume

[Soundterror]

[Nasum]

Widział juz ktoś może tą płytę w sprzedaży u nas?

[est]

Forumowa trzoda chlewna wspominała, że ma być w SMG.

[DST]

Przeleciało dwa razy na razie. Brzmienie jest fenomenalne, bas rzęzi jak buldożer, gitary mają cieżar, który można mierzyć w tonach, a werbel elegancki i celowo jak na poprzednich płyt zdaje się nawiązywać do tradycji slamowo-brutal death metalowej, czyli wysoko i dzwoni. Instrumentalnie to wiadomo jest nawet nie inna planeta, tylko galaktyka. Ten bębniarz, Lille, jest chyba najbardziej jazzowo grającym bębniarzem jakiego słyszałem w metalu - na zmianę wszystko trzyma w ryzach, żeby za chwilę wszystko chaotycznie rozsypać na kawałki. O tym czy to lepsze czy gorsze niż reszta na razie trudno mi się wypowiedzieć, bo łeb mi spuchnął od tej muzyki, więc będę musiał to dawkować po kawałku jak znakomitą poprzedniczkę. Niby do cna wyeksploatowana jest ta nisza, a tu taki mutant na scenie, który wykręca to w innym kierunku.

[WaszJudasz]

Bardzo ładnie opisane walory tego death metalowego albumu roku Przepięknie się ten zespół rozwija.

[Olo]

Lille, jest chyba najbardziej jazzowo grającym bębniarzem jakiego słyszałem w metalu - na zmianę wszystko trzyma w ryzach, żeby za chwilę wszystko chaotycznie rozsypać na kawałki.

Dokładnie. Podobny efekt uzyskiwało już wielu bębniarzy, którzy formy długich przejść traktowali jako elementy faktycznego podkładu rytmicznego (pamiętam, że pierwszy raz zwróciłem na to uwagę chyba przy okazji "Once upon the cross"), ale tutaj gęstość i jakość tego jak to zostało zrobione jest galaktyczna.

[DST]

Lille, jest chyba najbardziej jazzowo grającym bębniarzem jakiego słyszałem w metalu - na zmianę wszystko trzyma w ryzach, żeby za chwilę wszystko chaotycznie rozsypać na kawałki.

Dokładnie. Podobny efekt uzyskiwało już wielu bębniarzy, którzy formy długich przejść traktowali jako elementy faktycznego podkładu rytmicznego (pamiętam, że pierwszy raz zwróciłem na to uwagę chyba przy okazji "Once upon the cross"), ale tutaj gęstość i jakość tego jak to zostało zrobione jest galaktyczna.

Podobnie, ale w mniejszym stopniu, posługiwał się tak bębnami w death metalu Dobber Beverly na pełniaku Malignant Altar. Tylko on bardziej "flirtował" z dynamiką, nierównomiernym i akcentami itd, a Lille to bestia na wyższym poziomie złożoności.

[Sturm]

Dość zabawne, że ta muzyka nie będzie wcale trudno przyswajalna dla kogoś, kto nie siedzi nie tylko w deathu, ale nawet w metalu w ogóle. Brzmienie pancerne, ale selektywne. Wokal jest nie gościem drącym ryja, a kolejnym instrumentem — w sumie co za różnica, czy źródłem dźwięku jest gardło, czy rura saksofonu.

[Nasum]

W tym roku było już co najmniej kilka zaskakujących premier płytowych. Zaskakujących na wielu płaszczyznach, nie tylko muzycznych. Deicide wydał płytę, która muzycznie jest dobra, ale więcej czasu poświęcono okładce wykonanej dzięki pomocy AI, Blood Incantation okazał się być napompowanym balonikiem z którego uszło troszkę powietrza, bowiem każdy oczekiwał czegoś innego. Miał być progres, odważne połączenie nowych muzycznych światów, a tymczasem wielu kręci nosem że to nic odkrywczego, a nawet, że inni zrobili to lepiej .... Natomiast zespoły, które często kryły się w głębokim cieniu tych największych, w odmętach undergroundu stworzyły płyty, które zaskoczyły nawet najstarszych wyjadaczy. Tutaj znakomitym przykładem będzie zarówno Brodequin jak i bohaterowie tego tematu, czyli Defeated Sanity.

Nie chodzi o to, że wymienione kapele stworzyły coś nowego i unikatowego, będąc szczerym, trzeba powiedzieć, że żadnego Rubikonu nie przekroczyły, ba, one tworzą cały czas w ramach wąskich ram które sobie sami narzucili. W czym więc tkwi sekret? Ano w tym, że zagrali to w taki sposób, że iskry lecą z głośników. Jest tu i polot i pomysłowość, młodzieńcza furia i zaangażowanie, groove i lekkość, a jednocześnie brutalność i ciężar, który wyznaczyli protoplaści gatunku. Defetaed Sanity zaserwował nam muzykę szalenie skomplikowaną, najeżoną technicznymi wygibasami, zagrywkami po których człowiek chwyta się za głowę i nie wie co powiedzieć, ale wbrew temu, jest to muzyka dość łatwo przyswajalna, czytelna, i chwytliwa. To bardzo bogaty w warstwie instrumentalnej krążek, muzyka, którą słuchając za każdym razem odkryje się coś nowego, coś co przykuje uwagę. W jaki sposób tak zagmatwany materiał może być jednocześnie tak chwytliwy, pozostanie już chyba ich tajemnicą, ale pierwszy kontakt z ich muzyką nie odrzuca, jak często można to zauważyć słuchając płyt zespołów, które chcą pokazać swoją niesamowitą biegłość w opanowaniu instrumentów, ale po prostu brakuje w ich twórczości duszy.

A dusza w takiej muzyce to sprawa pierwszorzędna. Kolejnym istotnym elementem to brzmienie, które tutaj po prostu zwala z nóg. Mocarne, gęste, wręcz apokaliptyczne, ono zgniata słuchacza, nie pozostawia mu zbyt wielu możliwości by z tego śmiertelnego uścisku się wyzwolić. Tutaj jak ktoś chciałby znaleźć jakieś słabe punkty, musiałby się sporo wysilić i wykazać złą wolą, bowiem ja nic takiego nie potrafię wyszukać. Pasuje mi tutaj wszystko. Absolutne zaskoczenie pomimo faktu, że do sieci trafiły wcześniej single. To kolejny dowód na to, że tej płyty nie można słuchać wybiórczo, jedynie w całości. Optymalny czas trwania sprawia, że bardzo szybko płyta dobiega końca, człowiekowi wciąż mało i odpala ją po raz kolejny. Jestem naprawdę zaskoczony jakie spustoszenie przynosi ze sobą "Chronicle sof lunacy". To prawdziwy diament wśród tegorocznych wydawnictw i mocny pretendent do miana płyty roku.

[WaszJudasz]

Ten bębniarz, Lille, jest chyba najbardziej jazzowo grającym bębniarzem jakiego słyszałem w metalu

Kurde, już chciałem napisać, że ostatnio pod wpływem forumowej polecanki posłuchałem pierwszy raz Ingurgitating Oblivion i tam też jest równie dobry w tej kategorii zawodnik, ale sprawdziłem, jak się nazywa i okazało się, że tak samo

[Żułek]

Widział juz ktoś może tą płytę w sprzedaży u nas?

u Karola jest pre-order
https://selfmadegod-store.pl/product-po ... ORDER.html
troche drogo

[knaar]

o dychę przesadzona

[Rejwan]

a na kolorowym winylu?

[Nasum]

Może i trochę drogo, ale w porównaniu z cenami innych płyt, ta nie wydaje się aż tak mocno przesadzona.

[Sybir]

o dychę przesadzona

Poważnie? U wydawcy CD stało za 15 jurków.