NOCTURNUS

[Bless this tongue]

po chuj pytac jak mozna samemu sprawdzic

Zeby wiedziec jaka miec opinie. W dzisiejszych czasach sluchanie schodzi na drugi (jak nie trzeci) plan ;)

[nicram]

^ i to jest bardzo smutne.

[Pacjent]

„Paradox” to monument naszych czasów, to nadejście czegoś niezapowiedzianego, czegoś co właściwie nie mało prawa się wydarzyć. Każdy kto zdaje sobie sprawę jakim krokiem milowym w historii metalu był genialny album „The Key” pamięta swoje myśli gdy pierwszy raz poznał dźwięki nieśmiertelnego debiutu NOCTURNUS. Ciarki na plecach, szok spowodowany odbiorem utworów, których nie było nigdzie wcześniej i właściwie później, bo nie oszukujmy się, „Thresholds” został wykastrowany z jedynych słusznych wokali i obdarzony nie najlepszym brzmieniem. Poza tym NOCTURNUS nie dorobił się żadnego godnego naśladowcy, co znowu świadczy o geniuszu tej kapeli. Minęło całe pokolenie z nakładem i o to Mike Browning ni z tego ni z owego stanął na szczycie górskiego masywu, zebrał z obłoków swojego niesamowitego talentu wyselekcjonowaną esencję i spuścił na deathmetalowy ludek taką lawinę, że dezorientacja miesza się z podziwem, wytrzeszczone oczy wpadają do otwartych ze dziwienia gęb, a najwięksi optymiści oczekują przełomu, który powinien przenieść huragan pod marką „Paradox”. Paradoksalne jest to, że Browning z ekipą nie wrzucili po prostu „The Key” na kserokopiarkę tylko na bazie stylu z tej płyty stworzyli coś nowego. Muzykę na wskroś odkrywczą, bardziej progresywną, z produkcją wypośrodkowana między latami 90-tymi a dzisiejszą ofertą studiów nagraniowych. Naturalnie każdy z 9 utworów stanowi odrębną opowieść „symfonicznego” death metalu z bardzo dobrą pracą gitar, brawurową sekcją rytmiczną, klawiszami, które gdy trzeba są dyskretne, zaś w chwilach największego napięcia budują jedyny w swoim rodzaju klimat brutalnego science fiction oraz mistrzowskiego wokalu szefa tej orkiestry. Kochajmy tę płytę, bo możemy zbyt długo czekać na następcę, a gdy ten szczęśliwie nadejdzie nie zmieni to faktu, że „Paradox” na zawsze pozostanie deathmetalowym klasykiem.

[Harlequin]

Muzyka stworzona przez pasjonata dla pasjonatów. W sumie to co napisałeś powyżej, nic dodać nic ująć. Po prostu słuchać i cieszyć się, że jest.

[Pacjent]

^ Ów pasjonat mógłby zdecydowanie więcej tworzyć. Poza tym martwi mnie, że nic nie słychać o europejskiej trasie.

[hcpig]

„Paradox” to monument naszych czasów, to nadejście czegoś niezapowiedzianego, czegoś co właściwie nie mało prawa się wydarzyć. Każdy kto zdaje sobie sprawę jakim krokiem milowym w historii metalu był genialny album „The Key” pamięta swoje myśli gdy pierwszy raz poznał dźwięki nieśmiertelnego debiutu NOCTURNUS. Ciarki na plecach, szok spowodowany odbiorem utworów, których nie było nigdzie wcześniej i właściwie później, bo nie oszukujmy się, „Thresholds” został wykastrowany z jedynych słusznych wokali i obdarzony nie najlepszym brzmieniem. Poza tym NOCTURNUS nie dorobił się żadnego godnego naśladowcy, co znowu świadczy o geniuszu tej kapeli. Minęło całe pokolenie z nakładem i o to Mike Browning ni z tego ni z owego stanął na szczycie górskiego masywu, zebrał z obłoków swojego niesamowitego talentu wyselekcjonowaną esencję i spuścił na deathmetalowy ludek taką lawinę, że dezorientacja miesza się z podziwem, wytrzeszczone oczy wpadają do otwartych ze dziwienia gęb, a najwięksi optymiści oczekują przełomu, który powinien przenieść huragan pod marką „Paradox”. Paradoksalne jest to, że Browning z ekipą nie wrzucili po prostu „The Key” na kserokopiarkę tylko na bazie stylu z tej płyty stworzyli coś nowego. Muzykę na wskroś odkrywczą, bardziej progresywną, z produkcją wypośrodkowana między latami 90-tymi a dzisiejszą ofertą studiów nagraniowych. Naturalnie każdy z 9 utworów stanowi odrębną opowieść „symfonicznego” death metalu z bardzo dobrą pracą gitar, brawurową sekcją rytmiczną, klawiszami, które gdy trzeba są dyskretne, zaś w chwilach największego napięcia budują jedyny w swoim rodzaju klimat brutalnego science fiction oraz mistrzowskiego wokalu szefa tej orkiestry. Kochajmy tę płytę, bo możemy zbyt długo czekać na następcę, a gdy ten szczęśliwie nadejdzie nie zmieni to faktu, że „Paradox” na zawsze pozostanie deathmetalowym klasykiem.

Bardzo podoba mi się ta recenzja, nie słyszałem jeszcze płyty ale widać że kolega kuma o co chodzi w tym zespole.

[Plagueis]

„Paradox” to monument naszych czasów, to nadejście czegoś niezapowiedzianego, czegoś co właściwie nie mało prawa się wydarzyć. Każdy kto zdaje sobie sprawę jakim krokiem milowym w historii metalu był genialny album „The Key” pamięta swoje myśli gdy pierwszy raz poznał dźwięki nieśmiertelnego debiutu NOCTURNUS. Ciarki na plecach, szok spowodowany odbiorem utworów, których nie było nigdzie wcześniej i właściwie później, bo nie oszukujmy się, „Thresholds” został wykastrowany z jedynych słusznych wokali i obdarzony nie najlepszym brzmieniem. Poza tym NOCTURNUS nie dorobił się żadnego godnego naśladowcy, co znowu świadczy o geniuszu tej kapeli. Minęło całe pokolenie z nakładem i o to Mike Browning ni z tego ni z owego stanął na szczycie górskiego masywu, zebrał z obłoków swojego niesamowitego talentu wyselekcjonowaną esencję i spuścił na deathmetalowy ludek taką lawinę, że dezorientacja miesza się z podziwem, wytrzeszczone oczy wpadają do otwartych ze dziwienia gęb, a najwięksi optymiści oczekują przełomu, który powinien przenieść huragan pod marką „Paradox”. Paradoksalne jest to, że Browning z ekipą nie wrzucili po prostu „The Key” na kserokopiarkę tylko na bazie stylu z tej płyty stworzyli coś nowego. Muzykę na wskroś odkrywczą, bardziej progresywną, z produkcją wypośrodkowana między latami 90-tymi a dzisiejszą ofertą studiów nagraniowych. Naturalnie każdy z 9 utworów stanowi odrębną opowieść „symfonicznego” death metalu z bardzo dobrą pracą gitar, brawurową sekcją rytmiczną, klawiszami, które gdy trzeba są dyskretne, zaś w chwilach największego napięcia budują jedyny w swoim rodzaju klimat brutalnego science fiction oraz mistrzowskiego wokalu szefa tej orkiestry. Kochajmy tę płytę, bo możemy zbyt długo czekać na następcę, a gdy ten szczęśliwie nadejdzie nie zmieni to faktu, że „Paradox” na zawsze pozostanie deathmetalowym klasykiem.

Poza wytłuszczonymi fragmentami, podpisuję się pod tym wszystkimi kopytami.

[Pacjent]

Co to za kontrowersje? Przecież "Thresholds" jest pozbawiony wokali Browninga, a brzmienie jest gorsze niż na "The Key". Symfoniczność trafiła w cudzysłów, więc też nie wiem o co chodzi.

[Wódka i Piwo]

Przesłuchane. I powiem tak....nie zesrajcie się Panowie. Ta płyta nie jest tego warta.

[Pacjent]

Która płyta jest warta tego by się zesrać?

[nagrobek]

każdy wypust zespołu Gutalax na przykład

[Nasum]

każdy wypust zespołu Gutalax na przykład

Hehe, zgodnie z nazwą ;-)))

[Plagueis]

Co to za kontrowersje? Przecież "Thresholds" jest pozbawiony wokali Browninga

Co nie znaczy, że wokale Izzo wypadły źle, a te Browninga są "jedynymi słusznymi". Decyzja o zatrudnieniu nowego wokalisty nie była przypadkowa jak sądzę.

brzmienie jest gorsze niż na "The Key"

Co znaczy gorsze? Do "Thresholds" pasuje idealnie, do "The Key" by nie pasowało.

Symfoniczność trafiła w cudzysłów, więc też nie wiem o co chodzi.

Cudzysłów niby oddaje zamysł, nie mniej jednak zawsze mnie zastanawiało, co ludzie mają z tą "symfonicznością" w temacie "klawiszowego" death czy - zwłaszcza - black metalu. Czy samo użycie parapetów czyni zespół "symfonicznym"? Wydaje mi się, że w przypadku 95% kapel tego typu niekoniecznie.

To tyle ode mnie w temacie "kontrowersji". ;)

[wolff]

No i pierwsze odsłuchy za mną, piękne solóweczki, doskonały klawisz i masa starego Nocturnusa, klimat z poprzedniczek podtrzymany ten jedyny w swoim rodzaju. Chyba nie przeskoczyli Thresholds choć to akurat mało istotne który z albumów lepszy skoro i ten i tamten słucha się wybornie. Coś mi się wydaje, że to w tym roku druga wydana płyta o której po kilku miesiącach nie zapomnę.

[Deathhammer66]

Dzisiejsze odsłuchy nakazały mi coś skrobnąć. Kto słuchał ten nie znajdzie w moim tekście żadnej nowości. Doskonały krążek.

https://podziemnegarkotluki.blogspot.co ... enzja.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[black_lava]

W Noise krytykujo

[Drone]

Który to tam taki mądry? Trocki? Płyta jest fantastyczna. Zachowuje stary klimat, ale jakimś cudem nie kopiuje poprzednich płyt 1:1, to jest po prostu kontynuacja - nawet to, że gitarzyści grają nieco inaczej w sensie stylu, stanowi wielki plus tej płyty.

[Triceratops]

W Noise krytykujo

To oczywiste, nie ma transgresji i lepsze od behemota

[Bloodcult]

Kto na poważnie bierze to co piszą w Noise ?

[Plagueis]

Płyta jest fantastyczna. Zachowuje stary klimat, ale jakimś cudem nie kopiuje poprzednich płyt 1:1, to jest po prostu kontynuacja - nawet to, że gitarzyści grają nieco inaczej w sensie stylu, stanowi wielki plus tej płyty.

Zadziwiającym jest fakt, że materiał, przy tak wielkiej chwytliwości, w ogóle się nie nudzi, a wręcz zachwyca na nowo z każdym kolejnym odsłuchem. Najważniejszy powrót w metalu XXI wieku.