Masterful Magazine

moonfire pisze:IMO najlepszy Tiamat to "The Astral Sleep" - bardzo ciekawe połączenie death, thrash a nawet heavy metalu, punktujące dzięki swojej surowości i naiwności charakterystycznej dla poszukiwań wczesnych lat 90. "Clouds" to już nie to - ciągnie wsią, a zachwytów nad "Wildhoney" nie rozumiem - w zasadzie to powinna być epka z czterema niezłymi utworami (do "Gai" włącznie), ostatnie dwie piosenki to jakiś żart. Pozostałe kawałki to przerywniki oraz intra.

Zgadzam się, choć "Clouds" brzmi znośnie.

Takie shape winyle wlasnie sie pojawili u mnie. ladne to to.

Najprzewielebniejszy pisze: ↑

29-07-2020, 20:56

Takie shape winyle wlasnie sie pojawili u mnie. ladne to to.

O święta Tereso!

5 kwietnia nakładem Metal Scrap Records Inc. ukaże się reedycja albumu "Clouds", wzbogacona o koncertowy mini-album "The Sleeping Beauty - Live in Israel" zarejestrowany w Tel Awiwie 3 czerwca 1993 roku.

Coś dużo ostatnio tych wzniesień Tiamat. Wcześniej Ptrid Cult, teraz to.

Do "Wildhoney" włącznie uwielbiam (oczywiście wliczając w to okres Treblinki). A co najlepsze - to już zależy od stanu ducha. W młodzieńczych, melancholijnych latach głównie wspomniana płyta. Obecnie najczęściej chyba wracam do "Sumerian Cry" i "The Astral Sleep".

A ja lubię od Astral Sleep do Wildhoney. Młodzieńcze lata i okres poszukiwań i fascynacji takim graniem jak My dying bride , Anathema ,The Gathering i właśnie Tiamat. Kolejne płyty już mi niestety nie weszły. Z późniejszych rzeczy podoba mi się jeszcze tylko kawałek "Kain" użyty do ścieżki dźwiękowej w grze Vampire the Masquerade: Bloodlines. Btw, zajebista gra... Kiedyś to było nie to co teraz,,,

Mi do szczęścia potrzeba tylko Wildhoney (to był mój pierwszy Tiamat) i Skeleton Skeletron. Pierwsze albumy to kwadrat na kwadracie i dziś, choć lubię, nie mam ochoty tego słuchać. DKOS nigdy nie lubiłem. Judas Christ i Prey mają parę fajnych piosenek, np. otwieracz z Judasza to świetny numer, następnych po Prey nie znam.

Deeper kind of slumber to jest płyta, która po początkowym odrzuceniu, weszła jak nóż pod żebro. Ale słuchać tylko latem, kiedy ukrop za oknem, a jest potrzeba schłodzenia. I gry "trawa" zielona, oczywiście

Ja chyba najdzardzej lubię Clouds. Ta kwadratowość ich DM znika w doomowości tej płyty. Są tam dobre kawałki, jest klimat, ale ciągle surowy.
Wildhoney lubię, ale tam już miod tryska strumieniami.
Kolejne, z Prey włącznie czasem odswierzam. I sobie chwalę. Deeper chyba najmniej mi weszło. Ale każda z nich jest jakaś. Natomiast te pozniejsze to już zupełnie nie moja bajka. Jakby ktoś włączył generator chujowego rocka gotyckiego. Bardzo na siłę mi się wydają te płyty.

Hellion pisze: ↑

30-03-2024, 21:12

Mi do szczęścia potrzeba tylko Wildhoney

mi jeszcze mniej - Mountain of Doom

Uwielbiam ich sumierian cry do deeper. Później średnio. Z płyt po deeper najlepiej wchodzą mi dwie ostatnie - amanethes i the scarred people.

Do Wildhoney włącznie.