Masterful Magazine

Słaba płyta z jednym z najbardziej irytujących wokalistów na tej planecie. Kiepskie, antyhiciarskie utwory i brak pomysłów. Na jej korzyść przemawia jedynie soczysta produkcja i nic więcej. Tyle dobrego, że nie jest to aż taki dramat jak "For Those About To Rock". Dla mnie zresztą obydwie są asłuchalne.

Wszystkie płyty z Bon'em Scott'em >>. Back in Black >>>>>>>>>>>>>>>>> reszta

Maria Konopnicka pisze:

boroowa pisze:Wszystkie płyty z Bon'em Scott'em >>. Back in Black >>>>>>>>>>>>>>>>> reszta

najczęściej pokutująca opinia....

opinia zgodna z prawdą

Maria Konopnicka pisze:trzeba być głuchym kawałkiem pniaka, żeby pisać takie głupoty ))

Nauczę Cię kiedyś muzyki, to odechce Ci się jakiś kwadratowych bzdetów typu TRE i sięgniesz po prawdziwie emocjonujące hardrockowe petardy typu "Rising" czy "Reload"

Nowe AC/DC powinno posłuchać Gehennah żeby odświeżyć sobie, jak się pisze hity z kopem.

... nie wiem czy niedoceniona. Płyta z pewnością zajebista i znana, nawet moi znajomi dla których Rolling Stones to rzeźnia wiedzą skąd sie wzięły Thunderstruck czy Moneytalks. Choć ja tam wole przygniatający ciężarem kawałek tytułowy czy imprezowe Lets Make It i Got you By The Balls. Zajebiście słucha się tego w drodze stojąc w korku.

nie znam tej plyty, ale Thunderstruck to strasznie zjebany utwor z jeszcze bardziej zjebanym teledyskiem. prezencja sceniczna wokalisty i gitarzysty skutecznie odstraszyla mnie od zapoznania sie z tym zespolem.

Riven pisze:nie znam tej plyty, ale Thunderstruck to strasznie zjebany utwor .

Zajebisty kawałek właśnie

skrajnie hujowy ; )

Thunderstruck zjebany, bosz....

czy wam sie huje z uszami pozamienialy? potworna wiocha - pomijajac nawet sfere wizualna. te okrzyki publicznosci... nieeee, nie dla mnie. eot ; )

Ja też. I co z tego?

Niedoceniana? Z tego co pamiętam gdy wychodziła miała dosyć dobre przyjęcie, jak dla mnie to najostrzejsza i najwięcej mająca wspólnego z metalem płyta ACpiorunDC Chociaż nie będę oryginalny jak powiem że płyty ze Scottem były najlepsze.

Praktycznie nie ma na tej płycie słabego kawałka. Trzyma poziom od początku do końca.
Nie rozumiem wrzutów na "Thunderstruck". Zajebisty utwór. Nie ma się jak do niego przyczepić. W zasadzie wpada w ucho od pierwszego przesłuchania. Podobnie jak "Mistress For Christmas", czy inne "Got You By The Balls". No i mrok w tytułowym kawałku.... Kurde, właściwie do dzisiaj żyłem w nieświadomości, że istnieje jakakolwiek nagonka na taki fajny kawał muzyki.
Dla mnie też była jednym z albumów rozpoczynających przygodę z cięższą muzą.

Maria Konopnicka pisze:

Riven pisze:czy wam sie huje z uszami pozamienialy? potworna wiocha - pomijajac nawet sfere wizualna. te okrzyki publicznosci... nieeee, nie dla mnie. eot ; )

i już wiadomo, że w czasach kiedy nagrywano "The Razors Edge" zaczynałeś siadać na nocnik...

no mniej wiecej ; )) ale co z tego?

ja pierdole ...

ale smieszne, no ja pierdole. prawie jak dowcipy o panu z Twojego avatara

Litości! Ten album to dramat. Miałem do niego masę podejść i za każdym razem to samo - jak nie ziewanie, to torsje, kumulujące się zwłaszcza w słynnyn "Moneytalks" soczystym haftem. Piszczący wokal z manierą aktora podkładjącego głos pod kreskówki z Hanny Barbery, kwadratowe, klepane w koło riffki i energia nie z gatunku tej poruszającej do granic, jaką potrafią wykrzesać Rainbow czy Uriah Heep, tylko coś na kształt archaicznego protoplasty gibonów spod znaku Deftones, gibających się pod scenką w jednym rytmie. Ta płyta nadaje się tylko do wypłaszania goryli z dżungli. Tylko w sumie nie wiem, po co to robić, więc jej użyteczność jest zerowa. Idę sobie Nihlist posłuchać - tam się przynajmniej coś dzieje.

Narzekasz jak stary dziad.

Maria Konopnicka pisze: Lepiej sobie je kopiuj i wklejaj do pamiętnika - za dziesięć lat zaczną Cię śmieszyć, a za piętnaście - jeśli intelekt pozwoli - sam zaczniesz żartować w podobny sposób

jak mi sie spodoba Thunderstruck to postawie browara. Rozumiem na czym polega Twoje nastawienie, ale ja nie mieszalbym do tego moich 20 wiosen, tylko gust muzyczny ; ) whatever.

I właśnie w przypadku takich płyt jak TRE cieszę się, że mam te swoje 21 springów. Nie działa na mnie absolutnie taki przedmiot nostalgicznych wywodów ludzi, którzy w dobie małego wyboru musieli zadowolić się takim kwadratowym próchnem, co im zresztą zostało. Moje pokolenie ma Mastodon, Shining, Deathspell Omega i nowe oblicze Entombed. I jest pięknie!