Wczoraj odebrałem z poczty "Bleeding the priest". Co prawda znałem ten materiał wcześniej, ale obdukcja z prawdziwego zde/arzenia obejmuje obrażenia powstałe w ciągu ostatniej doby, kiedy sympatyczna pani z pocztowego okienka wręczyła mi przesiąkniętą naturalnymi zwierzęcymi lubrykantami żółtobrązową kopertę, w której to znajdował się lśniący, srebrny dysk z dziurką po środku. Rzeczony, po umiejscowieniu w mym kozackim odtwarzaczu marki Philips, począł prokurować potok cuchnących lepką mazią dźwięków, których zbity w absurdalną kako(!)fonię strumień (coś jak potok, tylko mniej potocznie) o palpitacje serca przyprawiłby nawet kogoś bez serca.
Debiut VOMITOR według mnie zasługuje na miano wszystkiego co najlepsze w australijskim Metalu skumulowanego w nieco ponad pół godzinną ścieżkę zdrowia, gdzie gumowe pałki zastępują nabijane dziesięciocalowymi gwoździami maczugi, a k(u)rew(s)kich funkcjonariuszy peerelowskich służb mundurowych najlepsi pałkarze MLB. Ze słuchacza zostaje uśmiechnięta mokra plama niezdolna nawet do wyplucia z resztek paszczy resztek powybijanych zębów. Brud, smród, syf, kiła i mogiła. Już po pierwszych kilkudziesięciu sekundach rozpoczynającego szatańskie dożynki "Hunter for blood" słuchacz NIE MA najmniejszych wątpliwości, że MA kompletnie przejebane.W swojej klasie (uwaga! wreszcie coś o muzyce!) plugawego do przesady, surowego do bólu, słusznie podziemnego i pociesznie diabelskiego black/thrash/death Metalu w najlepszej tradycji debiutu SARCOFAGO bezkonkurencyjni. Kup, odpal i zdychaj. Nie czmychaj! Zapraszam.
