Trappist Afterland - Burrowing to Light in the Land of Nod

[streetcleaner]

Kończy się rok, trzeba wytoczyć działa najczęściej słuchanych płyt w tym sezonie. Niewątpliwie ten mało rozsławiony projekt z Australii był w 2012 jednym z częstszych gości u mnie w odtwarzaczu.

Subtelny psych-folk z Melbourne, nagrany przy wykorzystaniu szerokiego instrumentarium (Klong Kaak, kalimba, darbuka, hurdy gurdy, dan bau, dulcitar,bohdran, wiolonczela, flety) zakorzeniony w takich nazwach jak Comus, Exuma czy The Trees Community. Oprócz sączącej się łagodnej psychodelii dużo w tym prostych piosenkowych momentów, o nastroju bliskim Billa Fay'a czy neofolkowych wizji Tibeta.
Uduchowione, rytualne leśne smęcenie.

Poza tym co ważne facet umie śpiewać, nie szarżuje, jest dość statyczny, świetnie buduje atmosferę.
Kolejna płyta już w marcu. Chyba znowu dokupił sprzętu także liczę na kolejny świetny materiał. Ten wciągnął mnie całkowicie.
Zacznijcie od pierwszego kawałka, jest absolutnie doskonały -

Dalsza część także na bardzo wysokim poziomie, warto sprawdzić.

[Karkasonne]

To brzmi jak jakiś opis płyty mojego życia z fantastyczną okładką w bonusie! Zdzieram!

[streetcleaner]

Tylko Karkasonne? - A taka fajna okładka...

[twoja_stara_trotzky]

podaj line do całości w dobrej jakości :D

[Random Apex]

Brzmi świetnie, trzeba sprawdzić całość

[Bezdech]

Posłuchałem - muzyka wspaniała.

Folk na wiszący w powietrzu koniec świata. Czuć słońce krainy, w której się toto narodziło. Słyszę tu też jakby odległe echa Sylviana z gone tu earth tyle, że zupełnie bez popowizny. Są za to rytuały i wizje bogów przy ognisku pod nocnym niebem.

Małe-niemałe kuku-a+kuku-kuku.

[Karkasonne]

Chyba na tę płytę właśnie czekałem przez ostatni rok. "My Own Light Divine" to najpiękniejszy utwór, jaki w tym czasie poznałem, a płyta to dokładnie to, co sprawia, że krąży mi krew, czerwone krwinki chłoną tlen. Dźwięk ciszy. Tak, jakby przy ognisku grał to jakiś wyjątkowo smutny diabeł, a rytuał, chociaż miał być zły, wyszedł jak zwykle - diabeł chciał źle, a wyszło dobrze. Cudowne. Fantastyczne. Zjawiskowe. Bajeczne. Wynosi mnie pod niebo i robi ze mnie smutnego anioła.

[streetcleaner]

Jest i pierwszy numer z nowej płyty, całość zapowiedziana na kwiecień.

http://trappistafterland.bandcamp.com/a ... -was-alive

[Karkasonne]

Słucha się super, ale kawałek bardzo wtórny.

[Morph]

Czy - nawiązując do pierwszego członu nazwy - ma to coś wspólnego z belgijskim klasztornym?

[Harlequin]

Posłuchałem sobie właśnie "Burrowing..." pierwszy raz. Na początku obawiałem se troche, że moze byc zbyt smętnie. Do tego barwa głosu trochę pachnąca Placebo. Ale po "Father = Sun itself" byłem już kupiony, a "My own light divine" rozpierdolił w drobny mak. Bardzo przyjemna, hipnotyczna muzyka, nienachalna i niebanalna, dająca całkiem spore pole manewru do wykorzystywania różnorodnych środków wyrazu.

Nowy kawałek nie podoba mi sie. Trąci mi banałem.

[Karkasonne]

Mój entuzjazm niestety trochę opadł. Mimo wszystko nie jest to nic, czego już bym nie słyszał kiedyś. Niektóre kompozycje mocno tchną takim np. Kiss the Anus of A Black Cat, nawet gdzieś w trakcie był chyba jeden zerżnięty motyw. Różnice są jednak następujące:

Kiss the Anus of a Black Cat są absolutnie doskonale wyważeni. To słychać nie tylko w ich cichszych utworach, jak "Veneration" czy "You will reap a whirlwind", ale też gdy się rozbujają jak w "Feathers of the wings of the angel Gabriel" albo "Cranes...". Wokal ma przepiękną barwę, gitara wydaje się nastrojona do granic doskonałości, a wszystko zgrane w cudowny sposób.

Trappist Afterland trzymają się tylko tej pierwszej wersji - ich utwory są ciche, ale ciche w taki sposób, jakby bali się, że gdy uderzą trochę głośniej, to gdzieś zatracą tę harmonię - zresztą niepotrzebnie, bo jedyny troszkę głośniejszy kawałek na samym końcu płyty wychodzi im bardzo dobrze.

A tę kwestię na końcu mówioną można by spokojnie podstawić pod inną mówioną kwestię, z "Burrowing to Light". Coś nie tak.

[streetcleaner]

można sobie nową płytkę sprawdzić na bandcampie