Masterful Magazine

Legenda sceny drum'n'bass i członek jednoosobowego zespołu Third Eye Foundation. Jednak jak dla mnie ten gość to przede wszystkim 3 solowe płyty. Muzyka smutna, posiadająca w sobie ogromny pokład rezygnacji, paryskich zadymionych knajp, absyntu i wpływów bałkańskich. Polecam wszystkie 3 płyty, tworzące trylogię "Drinking songs", "Failing Song", oraz "Howling songs", ale też wcześniejszą "The mess we made" (na której jest zresztą najlepszy utwór elliotta).

Traki :
1 płyta
- z pierwszej płyty - oczywiście teksty tego kawałka są nieodzowne przy słuchaniu.
2płyta


3 płyta

4 płyta

klasa smuty. w sam do upijania się do lustra. jednak najbardziej lubię Third Eye Foundation, które w zeszłym roku dość niespodziewanie i bez oczekiwań nagrało świetną płytę. ale i do poprzednich warto wracać.

Kiedyś - chyba w "Antenie Krzyku" - przeczytałem ekstatyczną opinię redaktora Księżyka na temat "Little Lost Soul", która to opinia ociekała lukrem w stopniu nieprzyzwoitym. Na szczęście sama płyta okazała się naprawdę świetna. Elliot zrobił coś, co parę lat później udało się Burialowi - przetopił taneczną formę na cudowny ochłap melancholii. Jakoś tak wyszło, że solowych płyt nie znam, ale to się nadrobi.

grot pisze:klasa smuty. w sam do upijania się do lustra. jednak najbardziej lubię Third Eye Foundation, które w zeszłym roku dość niespodziewanie i bez oczekiwań nagrało świetną płytę. ale i do poprzednich warto wracać.

Muszę sobie sprawdzić tego typa. Przeglądałem wnętrze tiersenowskiego Dust Lane i tam figuruje. Coś wcześniej też mi się obiło o uszy jego nazwisko, nie wiem czemu kojarzyłem że miał coś wspólnego z późnym C93.

Znam jedynie "Howling Songs" i z zasadzie mi się podobało chociaż dawno nie słuchałem. Ma tam taki jeden świetny numer, o ten:

Ogólnie smutno i melancholijnie, ale w bardzo dobrym wydaniu.

Poprzednie płyty jednak lepsze, chociaż i ta super!

W takim razie sprawdzę! ;)

Lepsze? W takim razie powinienem do nich wrócić. Z tego co zapamiętałem to były średnio-dobre, tymczasem "Howling Songs" jest znakomita. Często wracam.

"Drinking Songs" są w moim mniemaniu najbardziej klimatyczne - tam dopiero jest dobijający smutek i picie do brudnego lusterka z pętlą na szyi. Podoba mi się stanowczo bardziej, niż "Howling Songs". Dekadencki urok brudnej knajpy :)

Jak już ktoś wspomniał w playliście, nowy Matt klasa jak zwykle.