Masterful Magazine

Tony Wakeford postanowił chyba zrobić płytę, która do jego twórczości w Sol Invictus ma się tak jak "Nada!" do nowszych albumów Death In June. Tylko zamiast zimnej fali postawił na nowoczesne beaty i podkłady stworzone przez Eraldo Bernocchi. Zadziwiająco zręcznie wpasowało się to wszystko do charakterystycznych brzmień akustycznej gitary i zmęczonego głosu Wakeforda. Wyszła z tego bardzo udana i niebanalna płyta.

Tutaj próbka:

brzmi interesująco, zapoznam się przy okazji z całością. chociaż te fałsze Wakeforda niemożebne...

na pierwszy rzut ucha bardzo obiecujaco to brzmi.

troche za dlugie to mimo wszystko

sam za optymalną długość płyty uznaję 45 minut, album ma trochę ponad 50 minut, czyli mieści się w marginesie błędu ;)
które konkretnie fragmenty ci się dłużą? Ja bym w sumie skrócił co najwyżej Strange Kind of Beauty, poza tym po kilku przesłuchaniach nie mam zastrzeżeń.

koncowka. powiedzmy, ze przy Strange Kind of Beauty i All Gone juz troche siada napiecie. poslucham tego jeszcze i zobaczymy, ale jako calosc bardzo mi sie to podoba na chwile obecna

twoja_stara_trotzky pisze: te fałsze Wakeforda niemożebne...

niemozebnie zajebiste.

ano zajebiste, wspaniała to płyta, idealnie wpasowuje się w to jesienne przesilenie

moze nie do konca wspaniala, ale ma klimat i slucha sie jej dobrze. nawet do tej koncowki mozna przywyknac, choc to glownie za jej sprawa nie jest to plyta, ktora mialbym ochote przesluchac wiecej niz raz z rzedu

Zapowiada sie ciekawie, trzeba posluchac.