Masterful Magazine

Kończy się rok, trzeba wytoczyć działa najczęściej słuchanych płyt w tym sezonie. Niewątpliwie ten mało rozsławiony projekt z Australii był w 2012 jednym z częstszych gości u mnie w odtwarzaczu.

Subtelny psych-folk z Melbourne, nagrany przy wykorzystaniu szerokiego instrumentarium (Klong Kaak, kalimba, darbuka, hurdy gurdy, dan bau, dulcitar,bohdran, wiolonczela, flety) zakorzeniony w takich nazwach jak Comus, Exuma czy The Trees Community. Oprócz sączącej się łagodnej psychodelii dużo w tym prostych piosenkowych momentów, o nastroju bliskim Billa Fay'a czy neofolkowych wizji Tibeta.
Uduchowione, rytualne leśne smęcenie.

Poza tym co ważne facet umie śpiewać, nie szarżuje, jest dość statyczny, świetnie buduje atmosferę.
Kolejna płyta już w marcu. Chyba znowu dokupił sprzętu także liczę na kolejny świetny materiał. Ten wciągnął mnie całkowicie.
Zacznijcie od pierwszego kawałka, jest absolutnie doskonały -

Dalsza część także na bardzo wysokim poziomie, warto sprawdzić.

To brzmi jak jakiś opis płyty mojego życia z fantastyczną okładką w bonusie! Zdzieram!

Tylko Karkasonne? - A taka fajna okładka...

podaj line do całości w dobrej jakości :D

Brzmi świetnie, trzeba sprawdzić całość

Posłuchałem - muzyka wspaniała.

Folk na wiszący w powietrzu koniec świata. Czuć słońce krainy, w której się toto narodziło. Słyszę tu też jakby odległe echa Sylviana z gone tu earth tyle, że zupełnie bez popowizny. Są za to rytuały i wizje bogów przy ognisku pod nocnym niebem.

Małe-niemałe kuku-a+kuku-kuku.

Chyba na tę płytę właśnie czekałem przez ostatni rok. "My Own Light Divine" to najpiękniejszy utwór, jaki w tym czasie poznałem, a płyta to dokładnie to, co sprawia, że krąży mi krew, czerwone krwinki chłoną tlen. Dźwięk ciszy. Tak, jakby przy ognisku grał to jakiś wyjątkowo smutny diabeł, a rytuał, chociaż miał być zły, wyszedł jak zwykle - diabeł chciał źle, a wyszło dobrze. Cudowne. Fantastyczne. Zjawiskowe. Bajeczne. Wynosi mnie pod niebo i robi ze mnie smutnego anioła.

Jest i pierwszy numer z nowej płyty, całość zapowiedziana na kwiecień.

http://trappistafterland.bandcamp.com/a ... -was-alive

Słucha się super, ale kawałek bardzo wtórny.

Czy - nawiązując do pierwszego członu nazwy - ma to coś wspólnego z belgijskim klasztornym?

Posłuchałem sobie właśnie "Burrowing..." pierwszy raz. Na początku obawiałem se troche, że moze byc zbyt smętnie. Do tego barwa głosu trochę pachnąca Placebo. Ale po "Father = Sun itself" byłem już kupiony, a "My own light divine" rozpierdolił w drobny mak. Bardzo przyjemna, hipnotyczna muzyka, nienachalna i niebanalna, dająca całkiem spore pole manewru do wykorzystywania różnorodnych środków wyrazu.

Nowy kawałek nie podoba mi sie. Trąci mi banałem.

Mój entuzjazm niestety trochę opadł. Mimo wszystko nie jest to nic, czego już bym nie słyszał kiedyś. Niektóre kompozycje mocno tchną takim np. Kiss the Anus of A Black Cat, nawet gdzieś w trakcie był chyba jeden zerżnięty motyw. Różnice są jednak następujące:

Kiss the Anus of a Black Cat są absolutnie doskonale wyważeni. To słychać nie tylko w ich cichszych utworach, jak "Veneration" czy "You will reap a whirlwind", ale też gdy się rozbujają jak w "Feathers of the wings of the angel Gabriel" albo "Cranes...". Wokal ma przepiękną barwę, gitara wydaje się nastrojona do granic doskonałości, a wszystko zgrane w cudowny sposób.

Trappist Afterland trzymają się tylko tej pierwszej wersji - ich utwory są ciche, ale ciche w taki sposób, jakby bali się, że gdy uderzą trochę głośniej, to gdzieś zatracą tę harmonię - zresztą niepotrzebnie, bo jedyny troszkę głośniejszy kawałek na samym końcu płyty wychodzi im bardzo dobrze.

A tę kwestię na końcu mówioną można by spokojnie podstawić pod inną mówioną kwestię, z "Burrowing to Light". Coś nie tak.

można sobie nową płytkę sprawdzić na bandcampie