Masterful Magazine

Tematu nie było, a z pewnością warto przyjrzeć się bliżej belgijskiemu projektowi. To co prezentuje Stef Heeren to folk w, ulubionej przez większość tutaj, apokaliptycznej formie, nawiązującej nawet momentami do psychodelicznych odjazdów spod znaku COMUS, tyle, że bardziej melodyjnych, "uduchowionych", czasem przypominających łagodniejsze oblicze CURRENT 93.



I choć debiut "If the Sky Falls We Shall Catch Larks" wydaje się być nieśmiałym krokiem w tym właśnie kierunku, tak na następnym "An Interlude To The Outermost" Heeren rozwija skrzydła, wzbogacając apokalipytczną atmosferę czasem o rockowy pazur, często o folkową nutę, innym razem pojawią się skojarzenia z jakże świetnym swego czasu WOVEN HAND. Wyczuć można także inspiracje muzyką celtycką, szamańską, ale to jeszcze do końca nie jest to (choć oczywiście też warto zbadać).


Apogeum Heeren osiąga na doskonałym "The Nebulous Dreams". To już inna liga. Choć nadal fundamentem jest neofolkowa atmosfera, to bardziej gatunkowo przypomina to jakieś profetyczno-doomowe odjazdy w stylu... no właśnie za chuja nie przychodzi mi żadne skojarzenie. Może na silę upchnąlbym tutaj SILVESTER ANFANG przez wzgląd na "pogrzebowy" charakter muzyki (oprócz ostatniego kawałka). To niby tylko ponad 30 minut muzyki, ale zdecydowanie chce się do tego wracać.



W tym roku pojawiło się nowe wydawnictwo - "Hewers Of Wood And Drawers Of Water" - które, może wydawać się rozczarowaniem, po tym co Heeren nagrał na "The Nebulous Dreams". Z tym krążkiem powrócił do swoich pierwotnych melodii, ale zagranych o piekło lepiej. Mocno mi się ta płyta kojarzy z lepszymi dokonaniami Woven Hand (wystarczy wymienić chociażby "Harrow" czy "Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel"), aczkolwiek nie jest to zwykła kopia dokonań Edwardsa, bardziej widzę to jako dojrzale rozwinięcie drugiej płyty.

Resztę zostawiam wam.

Znacie? Lubicie?

kiedyś na nich ostro prałem, ale jakoś nie chwyciło... może i dobrze nawet, bo w tym roku takiego kloca postawili, że szkoda słów. no ale zapowiadali się nieźle. An Intrelude było dobre, chociaż w chuj nierówne, no i irytowało idiotycznymi tekstami i koszmarnym akcentem. kolejny krążek był już zajebisty, z perspektywy widać jednak, że nagrany "ponad stan". na nowym jest powrót do grzechów z An Intrelude..., tyle że nie ma powrotu do tego, co było na tej płycie fajne. no ale generalnie The Nebulous Dream mogę każdemu, kto lubi rip-offy C93, polecić.

nowa płyta HAHAHA ZERO neofolku, 100 proc. zimnej fali klasycznego gotisze :D
pierwsze epki SIostrzyczek, Dżoj Diwiżyn, klawisze, prymitywny automat :D
DOBRE!

Co tu taki mały ruch? o_o Przeca to fajny zespół jest, chociaż dawno nie słuchałem, no, trzeba może odświeżyć. Jest w tej muzyce coś pierwotnego i autentycznego, nawet w tych wściekle wpadających w ucho piosenkowych hiciorach.
Najlepsze dwójka i trójka. Debiut jakiś taki toporny rzeczywiście, natomiast "Hewers of Woods, drawers o waters"to w stosunku do bardzo fajnego The Nebulous Dreams krok do tyłu, nie bardzo wiadomo po co. Znaczy, podoba mi się ten album, tylko niewiele wnosi w zasadzie.

nowa płyta HAHAHA ZERO neofolku, 100 proc. zimnej fali klasycznego gotisze :D
pierwsze epki SIostrzyczek, Dżoj Diwiżyn, klawisze, prymitywny automat :D
DOBRE!

Ciekawe, tak po prawdzie to mi nie bardzo pasuje do profilu ich muzyki. Może trochę, no ale... cholira, zaciekawiło mnie, zaraz się obada ile to warte

Fajny zespół, zbadam nowy album wkrótce.

ależ pięknie się wystylizowali :D

Nowa płyta jest rewelacyjna, mega słuchalna.

no właśnie aż zastanawiam się czy nie jest zbyt przyjemnie? ;)

no trochę jest, kicz jak stąd do sosnowca. ale fajna fajna

Całkiem elegancko żrą te numery chociaż ta radykalna zmiana stylistyki wydaje się jakaś podejrzana ;D.

co oni tak z to nowo plyto?

Powiedzieć, że lubię Kiss the Anus of a Black Cat, to byłoby mało. Było to być może ostatnie moje duże odkrycie, przy którym poczułem, że coś rusza mnie głębiej, gra na najgłębszych strunach. Smutne to - bo było to już 7 lat temu i od tego czasu czuję głęboką posuchę. Teksty bardzo trudne i poetyckie. Ktoś mówił, że to rip-off C93. Grają podobną muzykę, ale to trochę jak powiedzieć, że Master to rip-off Slayera. Może to ja mało znam C93? Ale na te płyty, które znam, nie mają utworów pokroju "Veneration". C93 jest jednak bardziej nieobliczalne, eksperymentalne, zwyczajnie pojebane. KTA mają jednak pewien duchowy spokój i równowagę... Nie ma strachu, że gdy zaczniemy się już wczuwać w melodię, nagle coś zazgrzyta, skrzeknie i pierdnie.

"If the sky falls, we shall catch larks" posłuchałem lepiej dopiero niedawno. Bardzo lubię ten materiał, ale jest jednak trochę niżej, niż reszta. Nie ma jednak co wybrzydzać, bo tych materiałów KTAOABC nie nagrali zbyt wiele.
"An Interlude To The Outermost" ma już wyraźniejsze, zapamiętywalne utwory, bo nie jest sztuką zapamiętac takie "The Cranes Are Scared Of Sunwords", "Firesky", czy "Salt". Poza tym - nie sposób się nie uśmiechnąć, patrząc na tę okładkę.
"The Nebulous Dreams" - chyba nie do końca rozumiem ten materiał. Jest słabiej zapamiętywalny, udziwniony, odlatuje trochę za daleko w przestrzeń, by trafić w serce.
"Hewers Of Wood And Drawers Of Water" to szczyt twórczości, do którego raczej nie wrócą. Smutne. To właśnie przy "Veneration" poczułem, że tak - to jest to - na to czekałem tak długi czas. Fenomenalne wyważenie, rytm sprawiający, że serce zaczyna bić tak samo, delikatne brzmienie, dopracowanie tekstowe. Iskra Boża i natchnienie. Coś takiego, po stworzeniu czego człowiek pada na podłogę i zasypia, bo bycie naczyniem jest męczące.
Dwóch ostatnich płyt kompletnie nie rozumiem. Czuję się pewnie podobnie, jak fan "Altars of Madness" który usłyszał "Illud Divinum Insanus". Jest sobie zespół, którego muzykę ubóstwiasz - czekasz po raz pierwszy na ich płytę - a tu co? Okazuje się, że grają jakiś zupełnie inny gatunek, który nie ma nic wspólnego z tym, co pokochałeś. Tak jakbyś zakochał się w bibliotecznej szatynce, a ona pewnego dnia wróciłaby w tipsach, tlenionej fryzurze i na obcasach. I wiesz, że wielu się spodoba - ale dla ciebie przestała istnieć.

Karkasonne pisze: Dwóch ostatnich płyt kompletnie nie rozumiem. Czuję się pewnie podobnie, jak fan "Altars of Madness" który usłyszał "Illud Divinum Insanus". Jest sobie zespół, którego muzykę ubóstwiasz - czekasz po raz pierwszy na ich płytę - a tu co? Okazuje się, że grają jakiś zupełnie inny gatunek, który nie ma nic wspólnego z tym, co pokochałeś.

No tak, bo industrial / dark wave nie mają z neofolkiem nic a nic wspólnego. Ty to jak coś czasem jebniesz :D.

Wyśmiewasz coś, czego nie powiedziałem. Powiedziałem jedynie, ze to, co grają obecnie, nie ma nic wspólnego z ich poprzednim obliczem. Nie mówię o innych zespołach z obu gatunków. Jeśli uważasz, ze muzyka z ostatniej płyty ma wiele wspólnego z gitarowymi płytami, to powiedz to jasno.

Ja prosty człowiek jestem, przedostatnia płyta dobrze wchodzi i dobrze robi bo i chwytliwsze nuty ma. I nie rozumiem jak dobry ziomal w metalu może tego nie kumać.

Karkasonne pisze: Jeśli uważasz, ze muzyka z ostatniej płyty ma wiele wspólnego z gitarowymi płytami, to powiedz to jasno.

Oczywiście, że ma - korzenie.

Soth pisze:Ja prosty człowiek jestem, przedostatnia płyta dobrze wchodzi i dobrze robi bo i chwytliwsze nuty ma. I nie rozumiem jak dobry ziomal w metalu może tego nie kumać.

Prawda, jest momentami chwytliwa, tylko że jedna chwytliwość nierówna drugiej. Backstreet Boys mają chwytliwe piosenki, i Metallica, i Unleashed też, ale to wszystko inna bajka.

Oczywiście, że ma - korzenie.

Ludzie i szympansy też mają wspólne korzenie, ale to nie znaczy, że zamiast kumpli mam zaprosić na imprezę mieszkańców zoo.