Masterful Magazine

Dziękuję towarzyszu za potwierdzenie moich słów!

[V] pisze: ↑

27-02-2023, 08:18

Rap z metalem.

To oczywiste, jak inaczej określić zespół, który nagrywał z raperem Ice-T?

Rejwan pisze: ↑

01-03-2023, 14:09

[V] pisze: ↑

27-02-2023, 08:18

Rap z metalem.

To oczywiste, jak inaczej określić zespół, który nagrywał z raperem Ice-T?

Tak właśnie. Ten magiczny i najlepszy zabójca jest na płytach 1-3. Reszta mnie nie obchodzi.

est pisze: ↑

01-03-2023, 10:33

Do GHUA był to zespół twórczy. Od Christ Illusion był to zespół odgrzewczy. Ostatni materiał odgrzany na odpierdol w mikrofalówce.

A dla mnie Świat malowany krwią niemal dorównuje klasykom czyli płytom nr. 2-5. Absolutnie niszczący zestaw z wyjątkiem nieszczęsnego Americon. Po Seasons najlepszy ino płyt.

est pisze: ↑

01-03-2023, 10:33

Do GHUA był to zespół twórczy. Od Christ Illusion był to zespół odgrzewczy.

Dokładnie tak, CI już nic nie wnosi do dyskografii zespołu, to jest tylko tam tam niezła płyta reklamowana powrotem Lombardo i tyle.

Maruder pisze: ↑

01-03-2023, 16:41

est pisze: ↑

01-03-2023, 10:33

Do GHUA był to zespół twórczy. Od Christ Illusion był to zespół odgrzewczy. Ostatni materiał odgrzany na odpierdol w mikrofalówce.

A dla mnie Świat malowany krwią niemal dorównuje klasykom czyli płytom nr. 2-5. Absolutnie niszczący zestaw z wyjątkiem nieszczęsnego Americon. Po Seasons najlepszy ino płyt.

Może nie aż tak mocno u mnie, ale bardzo lubię ten album. Jest tam parę zabójczych kawałków.

Wspaniała płyta, wracam dużo częściej niż do SOH i SITA. Nigdy nie zrozumiem narzekania na ten album i jednoczesnego zachwycania się GHUA.

South Of Heaven to mój ulubiony Slayer i jeden z najbardziej ulubionych albumów metalowych ogólnie. Myślę, że w tych wszystkich ocenach i przestawiankach determinujące to czynniki to tak naprawdę czas zaznajomienia się z ofertą i cały background, który temu towarzyszył. No ok, nie będę się wypowiadać za innych, ale w moim przypadku tak właśnie jest.

est pisze: ↑

03-03-2023, 23:56

South Of Heaven to mój ulubiony Slayer i jeden z najbardziej ulubionych albumów metalowych ogólnie. Myślę, że w tych wszystkich ocenach i przestawiankach determinujące to czynniki to tak naprawdę czas zaznajomienia się z ofertą i cały background, który temu towarzyszył. No ok, nie będę się wypowiadać za innych, ale w moim przypadku tak właśnie jest.

U mnie to samo, mogę do niej wracać do woli, same hity,
po prostu to była jedna z pierwszych poznanych metalowych płyt,
chociaż obecnie ze względu na cięższe brzmienie uważam za lepszą Seasons in the abyss,
wydaną później i podobną jeśli chodzi o riffy.

Tak, można chyba powiedzieć, że SITA to taka młodsza siostra pod względem kompozycyjnym i ogólnie rzecz biorąc taka bardziej przystępna pod wieloma względami, co w zasadzie miało też wpływ na to, że z bohaterką tego tematu było dla mnie trochę jakby wpaść pod tramwaj.

Zastanawia mnie, jak to było w zespole, że komercyjny sukces nie pociągnął ich ostatecznie w rozmemłanie. Ciekawe czy były w ogóle takowe pokusy.

dzisiaj słuchałem

Believer pisze: ↑

03-03-2023, 21:38

Nigdy nie zrozumiem narzekania na ten album i jednoczesnego zachwycania się GHUA.

+ milion, GHUA nawet obok nie stało

+666

Waham się...Jednak DI ma większy posmak lat 80, GHUA to nowe uniwersum, mimo tego samego składu...
W sumie obie płyty mają to do siebie, że ich produkcja budzi kontrowersje - tu mam wspólny mianownik.
Wchodzi DiM, cały w czerni, i wszystko wyrównuje...

fantastyczny album który doceniam coraz bardziej z upływem lat. kocham Lombardo, ale to co tu zrobił Bosstaph, praktycznie przechodzi ludzkie pojęcie. 9/10