Steven Spielberg i jego największe dzieła.

[ultravox]

u cronenberga go nie ma, a jest to kino bez wątpienia artystyczne/autorskie.

W przypadku filmów takich jak Martwa Strefa, Mucha, Historia Przemocy i Wschodnie Obietnice można jednak mieć pewne wątpliwości.

[nicram]

Teraz dotarło do mnie jakim prostakiem jesteś. Po pierwsze, nie masz pojęcia co to kino artystyczne i nie potrafisz go zdefiniować. Po drugie nie wiesz co to tematyka egzystencjalna. Uświadomię Cię - tu nie chodzi o zyski burmistrza i jego sprawy, ale tematykę filozoficzną. Próbę zmierzenia się z następującymi zagadnieniami: co to jest byt? czym jest istota ludzka? jakie są znaczenia jego różnych wyborów; niepokój o śmierć; zobowiązania warunkowe; próbę zdefiniowania autentyczności; znaczenie stosunków interpersonalnych; religia. ..

hahahaha, ale kto mówi o egzystencjalizmie? czy egzystencjalizm jest nieodzownym warunkiem kina artystycznego? :D:D:D u cronenberga go nie ma, a jest to kino bez wątpienia artystyczne/autorskie. Podobnie u Langa, Wiene, części Bunuela itd. U Cluzoe'ta było pełno egzystencjalimu, u Ozu itd. Ale co z tego wynika? :D Ja pierdykam, ale jaja :D:D:D

Albo udajesz debila, albo nim naprawdę jesteś. Egzystencjalizm nie definiuje kina artystycznego, tym niemniej wielu z jego prekursorów tematykę tę poruszało i można powiedzieć, że częściowo wpisał się i wywarł wpływ na rozwój tego typu twórczości filmowej. Choćby dlatego, że Truffaut, Godard, Bergman wypływali i wprowadzali egzystencjalizm do filmu. Ty egzystencjalizm widziałeś w Szczękach i jakimś burmistrzu, co pokazuje, że nie rozumiesz podstawowych pojęć. Skrzętnie uciekasz od podania definicji kina artystycznego. Zresztą jaki jesteś każdy widzi. Ja kończę dyskusję w tym miejscu, bo nie chce mi się dalej tłumaczyć rzeczy półgłówkowi, który Spielberga włącza w nurt kina artystycznego, choć jest typowym przedstawicielem kina komercyjnego - stojącego w opozycji do artystycznego.

[nicram]

u cronenberga go nie ma, a jest to kino bez wątpienia artystyczne/autorskie.

W przypadku filmów takich jak Martwa Strefa, Mucha, Historia Przemocy i Wschodnie Obietnice można jednak mieć pewne wątpliwości.

Dokładnie!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Bambi]

Teraz dotarło do mnie jakim prostakiem jesteś. Po pierwsze, nie masz pojęcia co to kino artystyczne i nie potrafisz go zdefiniować. Po drugie nie wiesz co to tematyka egzystencjalna. Uświadomię Cię - tu nie chodzi o zyski burmistrza i jego sprawy, ale tematykę filozoficzną. Próbę zmierzenia się z następującymi zagadnieniami: co to jest byt? czym jest istota ludzka? jakie są znaczenia jego różnych wyborów; niepokój o śmierć; zobowiązania warunkowe; próbę zdefiniowania autentyczności; znaczenie stosunków interpersonalnych; religia. ..

hahahaha, ale kto mówi o egzystencjalizmie? czy egzystencjalizm jest nieodzownym warunkiem kina artystycznego? :D:D:D u cronenberga go nie ma, a jest to kino bez wątpienia artystyczne/autorskie. Podobnie u Langa, Wiene, części Bunuela itd. U Cluzoe'ta było pełno egzystencjalimu, u Ozu itd. Ale co z tego wynika? :D Ja pierdykam, ale jaja :D:D:D

Albo udajesz debila, albo nim naprawdę jesteś. Egzystencjalizm nie definiuje kina artystycznego, tym niemniej wielu z jego prekursorów tematykę tę poruszało i można powiedzieć, że częściowo wpisał się i wywarł wpływ na rozwój tego typu twórczości filmowej. Choćby dlatego, że Truffaut, Godard, Bergman wypływali i wprowadzali egzystencjalizm do filmu. Ty egzystencjalizm widziałeś w Szczękach i jakimś burmistrzu, co pokazuje, że nie rozumiesz podstawowych pojęć. Skrzętnie uciekasz od podania definicji kina artystycznego. Zresztą jaki jesteś każdy widzi. Ja kończę dyskusję w tym miejscu, bo nie chce mi się dalej tłumaczyć rzeczy półgłówkowi, który Spielberga włącza w nurt kina artystycznego, choć jest typowym przedstawicielem kina komercyjnego - stojącego w opozycji do artystycznego.

Ja widziałem egzystencjalizm w szczękach? Gdzie napisałem coś podobnego? :D:D:D
Truffaut, Godard jako prekursorzy, wprowadzający egzystencjalizm do filmu? :D:D:D:D:D Niesamowite, że ktoś może takie rzeczy pisać. A Dreyer,Bresson? Czy to nie bardziej oczywiste przykłady? Przecież u Truffauta czy Godarda jest tyle egzystencjalizmu co kot napłakał. :D
Co do definicji - jest mnóstwo i nie ma żadnej tak naprawdę - na specjalne życzenie podalem jedną, który ewidentnie kasowała egzystencjalizm jako konieczny warunek. A kino artystyczne a autorskie? Bardzo często bywa używane zamiennie.

[Bezdech]

Pogubiłem się. Kino artystyczne to takie, które gloryfikuje egzystencjalizm? Niech mi to ktoś rozrysuje.

[Baton]

Czyli nie potrafisz oddzielić kina artystycznego od nieartystycznego inaczej niż według własnego widzimisie?

[Scaarph]

Nie za bardzo rozumiem Twoją argumentację. W muzyce też po refrenie zawsze musi być kolejna zwrotka, bo wszystko inne jest niepotrzebne i niespójne? Nie znam się na tych wszystkich regułach i w sumie nie obchodzi mnie czy punkt kulminacyjny akcji ma być w 2/3 filmu czy wcześniej (jestem tu takim samym laikiem jak w przypadku teorii muzyki)...

to jest troszeczkę inaczej. to raczej pewne wytyczne, których trzymając się uzdatniamy film, sprawiamy, że on działa. wiesz, to nie są jakieś z dupy wyjęte fanaberie, a zdrowe zasady, które są celowane zarówno w rynek jak i w widza. nie możesz zacząć finału dziewięćdziesięciominutowego fimu już po trzydiestu minutach, bo film nie zadziała.
oczywiście nikt tobie nie zabroni eksperymentów, nawet tego grubszego kalibru (tak naprawdę to jednak zabroni, ale zostawmy to teraz :) ). problem z tym jest taki, że najczęściej nic dobrego z tego nie wyjdzie, dostaniemy nieoglądalny bełkot który jednak zapewne też zyska jakieś tam grono sympatyków.

Ważne (dla mnie) jest to, czy film działa na mnie/ na widza. A widzowie nie są przecież identyczni i nie ma jednego przepisu na "dobry" film, choć oczywiście pewne ogólne zasady można stosować. 2001 to jest jednak kino eksperymentalne, więc trzymanie się sztywnych reguł byłoby dziwne (choć nie można wykluczyć, że wszystko to wynika z nieudolności reżysera). Oczywiście możliwe, że po latach odebrałbym ten film tak samo jak Ty, bo trochę się już starzeję i tradycyjne, proste formy zaczynają do mnie przemawiać bardziej niż eksperymenty i pseudo filozoficzny bełkot, ale fakt faktem, że oglądając ten film kiedyś byłem zachwycony tymi "zbyt długimi", "niepotrzebnymi" sekwencjami (szczególnie samą końcówką filmu). Gdyby nie one, to pewnie nawet bym dzisiaj o 2001 nie pamiętał. Ale muszę go sobie przypomnieć i zobaczyć, czy teraz odbiorę to inaczej.

niepotrzebnie wziąłeś w cudzysłów słowo "niepotrzebnymi" :) tak to sobie można, a ja już w poprzednich postach grzecznie poprosiłem o wyjaśnienie mi dlaczego te sceny są w filmie i jaki jest ich cel i oprócz cytowania się że jaki ten scaarph gupi wraz nie dostałem konkretnej odpowiedzi.
gwoli jeszcze wyjaśnienia, bo nie każdy zdaje się rozumieć tę drobną różnicę. ja nie zaprzeczam, że jest w tym filmie dobra muzyka, fajne statki kosmiczne czy co tam jeszcze. sam film, jako kompozycja, jest po prostu położony. gdybym ja wysłał do agenta taki scenariusz to pogoniłby mnie z kijem i dodał do czarnej listy.
możemy tak się prztrykać, ale proponuję zacząć jednak od konkretów by była jakaś baza do dyskusji, zatem po raz trzeci proszę o konkrety.

[Bambi]

Czyli nie potrafisz oddzielić kina artystycznego od nieartystycznego inaczej niż według własnego widzimisie?

Kiedy właśnie cały czas to piszę, a przez ignorancję nicrama ludzie teraz pytają się czy kino artystyczne to kino egzystencjalne :D:D:D
Kino autorskie, tak to brzmi jednak lepiej - poczytaj posty wyżej.


Co do czyichś wątpliwości odnośnie cronenberga jako by historia przemocy czy wschodnie obietnice były kinem autorskim, a shivers, the brood czy rabid miałoby być. Generalnie to i to ma znamiona kina autorskiego, umieszczonego w różnych epokach kinowej historii.

[ultravox]

to jest troszeczkę inaczej. to raczej pewne wytyczne, których trzymając się uzdatniamy film, sprawiamy, że on działa. wiesz, to nie są jakieś z dupy wyjęte fanaberie, a zdrowe zasady, które są celowane zarówno w rynek jak i w widza. nie możesz zacząć finału dziewięćdziesięciominutowego fimu już po trzydiestu minutach, bo film nie zadziała.

Wiesz, mówimy akurat o filmie, który działa na wiele osób. Nie powiesz mi chyba, że zupełnie przypadkiem wymieniany jest jako jeden z najlepszych filmów s-f (i nie tylko). Nie przypadkiem też tak ostra krytyka tego filmu wzbudza tutaj jakieś tam kontrowersje. Także mówienie, że ten film "nie działa" jest niestety sprzeczne ze stanem faktycznym. Możemy co najwyżej stwierdzić, że nie działa na Ciebie.

problem z tym jest taki, że najczęściej nic dobrego z tego nie wyjdzie, dostaniemy nieoglądalny bełkot który jednak zapewne też zyska jakieś tam grono sympatyków.

Jeżeli zyska jakieś grono sympatyków, to trudno uznać, że jest nieoglądalny i że nic dobrego z tego nie wyszło.

niepotrzebnie wziąłeś w cudzysłów słowo "niepotrzebnymi" :) tak to sobie można, a ja już w poprzednich postach grzecznie poprosiłem o wyjaśnienie mi dlaczego te sceny są w filmie i jaki jest ich cel i oprócz cytowania się że jaki ten scaarph gupi wraz nie dostałem konkretnej odpowiedzi.

Musisz spytać reżysera, ja jako widz nie mam zielonego pojęcia dlaczego coś jest w filmie i jaki jest tego cel. Poza tym to Ty twierdzisz, że są niepotrzebne, więc uzasadnienie powinno paść z Twojej strony.

gdybym ja wysłał do agenta taki scenariusz to pogoniłby mnie z kijem i dodał do czarnej listy.

Widocznie Kubrick trafił na kiepskiego agenta, który nie dostrzegł wad scenariusza ;)

[Scaarph]

jak ty tego kota odwracasz ogonem :)

[ultravox]

Co do czyichś wątpliwości odnośnie cronenberga jako by historia przemocy czy wschodnie obietnice były kinem autorskim, a shivers, the brood czy rabid miałoby być. Generalnie to i to ma znamiona kina autorskiego, umieszczonego w różnych epokach kinowej historii.

Generalnie to z tego co piszesz niewiele wynika, bo definicji "jest mnóstwo i nie ma żadnej tak naprawdę", więc w każdym filmie możemy doszukać się elementów kina artystycznego, bądź też się nie doszukać ;) Ja jednak chciałbym przeczytać jakieś argumenty, które przekonają mnie, że mogę Wschodnie Obietnice zaliczyć do kina artystycznego.

[nicram]

Czyli nie potrafisz oddzielić kina artystycznego od nieartystycznego inaczej niż według własnego widzimisie?

Kiedy właśnie cały czas to piszę, a przez ignorancję nicrama ludzie teraz pytają się czy kino artystyczne to kino egzystencjalne :D:D:D
Kino autorskie, tak to brzmi jednak lepiej - poczytaj posty wyżej.
.

Ignorant to Cię robił. Wiele piszesz, ale jest to semantycznie puste. Nie wyjaśniłeś w ani jednym poście co to jest kino autorskie, co to jest artystyczne jak je odróżnić od nieartystycznego. Zastosujmy definicję z pierwszego lepszego źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kino_autorskie. Wg. tej definicji w kinie autorskim reżyser jest twórcą całego filmu, czyli także scenarzystą. Wg. tej definicji Spielberg nie przynależy do tego nurtu, choćby z tego powodu, że do znakomitej większości filmów, które reżyserował, scenariuszy nie pisał!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Co do czyichś wątpliwości odnośnie cronenberga jako by historia przemocy czy wschodnie obietnice były kinem autorskim, a shivers, the brood czy rabid miałoby być. Generalnie to i to ma znamiona kina autorskiego, umieszczonego w różnych epokach kinowej historii.

Generalnie to z tego co piszesz niewiele wynika, bo definicji "jest mnóstwo i nie ma żadnej tak naprawdę", więc w każdym filmie możemy doszukać się elementów kina artystycznego, bądź też się nie doszukać ;) Ja jednak chciałbym przeczytać jakieś argumenty, które przekonają mnie, że mogę Wschodnie Obietnice zaliczyć do kina artystycznego.

+1

[Bambi]

Czyli nie potrafisz oddzielić kina artystycznego od nieartystycznego inaczej niż według własnego widzimisie?

Kiedy właśnie cały czas to piszę, a przez ignorancję nicrama ludzie teraz pytają się czy kino artystyczne to kino egzystencjalne :D:D:D
Kino autorskie, tak to brzmi jednak lepiej - poczytaj posty wyżej.
.

Ignorant to Cię robił. Wiele piszesz, ale jest to semantycznie puste. Nie wyjaśniłeś w ani jednym poście co to jest kino autorskie, co to jest artystyczne jak je odróżnić od nieartystycznego. Zastosujmy definicję z pierwszego lepszego źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/Kino_autorskie. Wg. tej definicji w kinie autorskim reżyser jest twórcą całego filmu, czyli także scenarzystą. Wg. tej definicji Spielberg nie przynależy do tego nurtu, choćby z tego powodu, że do znakomitej większości filmów, które reżyserował, scenariuszy nie pisał!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Już wcześniej cytowałeś wikipedię, jako swoje :D:D:D
Przecież nie będę pisał z laikiem, cytującym wikipedię :D:D:D
Jeżeli naprawdę nie widzisz, co ja do Ciebie piszę, czym jest kino autorskie, to jeszcze bardziej się ośmieszasz. Napisałem to w pierwszych postach już :D Nie radzę więc brać się tym bardziej za kino, którego nie kumasz i z którego znasz bergmana, kubricka i godarda . :D :D:D

[nicram]

Ależ Ty jesteś ograniczony i głupi. W żadnym poście nie przytoczyłeś co to kino autorskie, nie odniosłeś się do żadnego argumentu, a jak ktoś w końcu stawia Cię w obliczu własnej niewiedzy kontrując najprostszą definicją z wikipedii, to wyśmiewasz choćby to źródło. Jestem wstanie powiedzieć, że nie kumam kina, ale Ty nie kumasz niczego. Idź onanizować się Spielbergiem i kinem klasy B. To jest Twój poziom - zrozumienia i Twój mały ograniczony świat, niedouczony specjalisto od siedmiu boleści.

[Bambi]

Co do czyichś wątpliwości odnośnie cronenberga jako by historia przemocy czy wschodnie obietnice były kinem autorskim, a shivers, the brood czy rabid miałoby być. Generalnie to i to ma znamiona kina autorskiego, umieszczonego w różnych epokach kinowej historii.

Generalnie to z tego co piszesz niewiele wynika, bo definicji "jest mnóstwo i nie ma żadnej tak naprawdę", więc w każdym filmie możemy doszukać się elementów kina artystycznego, bądź też się nie doszukać ;) .

Bo taka jest prawda akurat i masz tutaj zupełną rację.
Co do wschodnich obietnic - choćby motyw przemiany,metamorfozy, która u cronenberga wracała w każdym filmie, czyniąc z niej w końcu swoje obsesje. W pierwszych, kontestacyjnych filmach to występowało, w ostatnich też. Do tego cielesność, przemiana ciała pod wpływem bodźców i eksponowanie tego aż do bólu. We wschodnich faktycznie tego mniej, ale mucha (mimo adaptacji scenariusza) aż kipiała od cronenbergowskich obsesji, a ten film również został przez ciebie wykluczony. Co do scenariusza, nie jest on koniecznością (i nigdy nie był) w kinie autorskim. Wielu twórców - od Tarkowskiego, przez Kubricka, aż po Czuchraja i Eisensteina swoje scenariusze adaptowało i nadal pozostawali oni twórcami kina autorskiego.

[Bambi]

Ależ Ty jesteś ograniczony i głupi. W żadnym poście nie przytoczyłeś co to kino autorskie, nie odniosłeś się do żadnego argumentu, a jak ktoś w końcu stawia Cię w obliczu własnej niewiedzy kontrując najprostszą definicją z wikipedii, to wyśmiewasz choćby to źródło. Jestem wstanie powiedzieć, że nie kumam kina, ale Ty nie kumasz niczego. Idź onanizować się Spielbergiem i kinem klasy B. To jest Twój poziom - zrozumienia i Twój mały ograniczony świat, niedouczony specjalisto od siedmiu boleści.

Nadrabiaj zaległości filmowe, zamiast siedzieć na forum, a może za kilka lat pogadamy sobie o filmach. :D:D:D

[nicram]

Twoje gadanie o filmach kończy się na: ":-D" i "ja pierdolę". Dziękuje, mam troszkę bardziej rozwiniętych intelektualnie rozmówców...

[ultravox]

Bo taka jest prawda akurat i masz tutaj zupełną rację.

To raczej sam sobie rację przyznałeś, bo ja uważam, że bardzo łatwo jest zdefiniować kino artystyczne ;)

Co do wschodnich obietnic - choćby motyw przemiany,metamorfozy, która u cronenberga wracała w każdym filmie, czyniąc z niej w końcu swoje obsesje. W pierwszych, kontestacyjnych filmach to występowało, w ostatnich też. Do tego cielesność, przemiana ciała pod wpływem bodźców i eksponowanie tego aż do bólu.

I to mi się podoba, bo wreszcie zamiast sprytnie manewrować dyskusją podajesz jakieś argumenty. Jego filmy zawsze balansowały gdzieś pomiędzy kinem artystycznym a rozrywkowym i ostatnio idą raczej w tę drugą stronę. Co oczywiście samo w sobie nie musi być złe, ale ja bym się mimo wszystko wielkiego artyzmu w tym nie doszukiwał. Można powiedzieć, że chwilami czuć jeszcze w tych filmach rękę Cronenberga, ale te tak ważne dla niego elementy cielesności ostatnio schodzą jednak mocno na drugi plan.

We wschodnich faktycznie tego mniej, ale mucha (mimo adaptacji scenariusza) aż kipiała od cronenbergowskich obsesji, a ten film również został przez ciebie wykluczony.

Wykluczyłem go, bo jednak jest to przede wszystkim film rozrywkowy, zrobiony według pewnych sztywnych reguł. Choć w tym przypadku miałem pewne wątpliwości, bo akurat w "Musze" pewne kwestie są bardzo mocno zarysowane. Tym niemniej to wszystko jest mocno trzymane w ryzach kina komercyjnego. Co oczywiście nie zmienia faktu, że uwielbiam ten film.

Co do scenariusza, nie jest on koniecznością (i nigdy nie był) w kinie autorskim. Wielu twórców - od Tarkowskiego, przez Kubricka, aż po Czuchraja i Eisensteina swoje scenariusze adaptowało i nadal pozostawali oni twórcami kina autorskiego.

A to już nie do mnie ;) Tym niemniej zaprzecza to chyba cytowanej przez nicrama definicji (być może błędnej, ale póki co nikt nie podał lepszej, z bardziej wiarygodnego źródła).

[Bambi]

Ale z tego co pamiętam i Płażewski jakąś tam przywoływał i Jackiewicz też, ale generalnie jest to bardzo indywidualne podejście. Autorskie kino musi, ale to musi mieć jakieś wspólne punkty w poszczególnych filmach, i treściowe i wizualne, musi odznaczać się charakterystycznym podejściem do materii filmowej (nie napiszę jakim, bo to kwestia odrębna u każdego twórcy i zapomnieć można o egzystencjalizmie) i tworzyć spójną wizję autora. Same abstrakcje, ale inaczej nie da się tego ująć niestety.

[ultravox]

Nie chciałbym tutaj stawać w szranki z tuzami pokroju Płażewskiego, ale według mnie kino artystyczne to takie, w którym kwestią nadrzędną nie jest zaspokajanie potrzeb widza. Wydaje mi się też, że kino autorskie wcale nie musi zawsze być kinem artystycznym.