Perły sprzed lat

[vulture]

bardzo namiętny.bardzo erotyczny.łebski gość jesteś. słuszna uwaga

[Wódz 10]

Coraz bardziej intrygujące albumy tutaj wrzucacie. Badam.

[Skaut]

SERGE GAINSBOURG - HISTOIRE DE MELODY NELSON - 1971
Polecam

bardzo, bardzo na plus! Spokojna, erotyzujaca atmosfera (wcale nie nuzaca), troche jazzowych nalecialosci, zatopionych w rockowo-bluesowym-sex sosie. Podoba mi sie - na razie muzycznie, bo koncept liryczny bede musial sobie przetlumaczyc

[vulture]

o,bardzo fajnie że sie zainteresowałeś.ciesze sie że sie podoba. niestety nie znam innych płyt tego pana a szkoda,kto wie co tam jeszcze spłodził..

[vulture]

ASTOR PIAZZOLLA - THE ROUGH DANCER AND THE CYCLICAL NIGHT


Bardzo interesujący kompozytor,rzeźbiący z pomocą bandoneonu i tanguero w tangu argentyńskim.Kilka lat temu zakupiłem sobie przepiękne wydanie opisywanej tu płyty w slip case (kto sie zainteresuje warto sie rozejrzeć).A jaka jest sama muzyka?
Przeraźliwie smutna,,gorzka,cierpka, innym razem totalnie szalona dzika,nieokiełznana a gdy trzeba bardzo minimalistyczna i czarująca takimi dźwiękami które wyciskają łzy z oczu największych twardzieli.,Żonglerka wszystkimi emocjami które przewalają sie przez nasze życie,muzyka niesłychanie refleksyjna,taka która wyrywa serce z kablami i pozwala pewne sprawy nieco głębiej sobie przemyśleć.
Niniejszym rekomenduje i zachęcam do poszukiwań.

[Wódz 10]

Posłuchiwałem kiedyś tego gościa. Jakiś live chyba.. Nuevo Tango - tak to się chyba nazywa? Bardzo przyjemna rzecz. Tego albumu nie znam akurat.

[vulture]

warto poznać.magia.

[Riven]

konkretna rekomendacja, na pewno sprawdze. z tym nazwiskiem pierwszy raz zetknalem sie przy okazji plyty Di Meoli, na ktorej Al gra jego utwory. nie pamietam tylko, czy w koncu jej sluchalem

a propos akordeonu - longinus swego czasu wrzucil link do pewnego duetu akordeon - perkusja. to bylo absolutnie niesamowite. ktos pamieta? moze longinus? ; )

w ogole za jakis czas musze sie w koncu zebrac i napisac cos o paru plytach, ktore leza u mnie w domu i moga sie Wam potencjalnie spodobac.

[Maleficio]

a propos akordeonu - longinus swego czasu wrzucil link do pewnego duetu akordeon - perkusja. to bylo absolutnie niesamowite. ktos pamieta? moze longinus? ; )

Czesław Śpiewa-Inferno project?

[Riven]

hehe, nie to ; )

[longinus696]

a propos akordeonu - longinus swego czasu wrzucil link do pewnego duetu akordeon - perkusja. to bylo absolutnie niesamowite. ktos pamieta? moze longinus? ; )

To było to: http://www.myspace.com/gurzuff
Mieli wówczas koncert w Łodzi.

A tak na marginesie, jeśli ktoś bardzo pragnie alternatywnych akordeonowych dźwięków, to oczywiście powinien się zapoznać z twórczością KIMMO POHJONENa. Polecam szczególnie płytkę "Kielo"

[Riven]

thx. zajebisci sa.
perkusista tez zamiata.

[Wódz 10]

SERGE GAINSBOURG - HISTOIRE DE MELODY NELSON - 1971
Polecam

bardzo, bardzo na plus! Spokojna, erotyzujaca atmosfera (wcale nie nuzaca), troche jazzowych nalecialosci, zatopionych w rockowo-bluesowym-sex sosie. Podoba mi sie - na razie muzycznie, bo koncept liryczny bede musial sobie przetlumaczyc

Wyborna muzyka! Właśnie jestem w trakcie i mam pewne skojarzenia, o których chciałbym tutaj napisać.

V.A. - Mood Mosaic Vol. 3 - Sexploitation



Składak jak widać. Ale za to jaki składak! Mamy tutaj do czynienia z rozerotyzowanym acid jazzem z lat 70, plus kilka innych klimatów z podobnych czasów. Całość tak genialna, jak okładka Od otwierającego Vixen And The Constable (z filmu Vixen Russa Meyera), przez perwersyjną Claudię Vitę (uwielbiam te kawałki, gdzie miast śpiewać kobieta jęczy ekstatycznie ), przez francuskojęzyczne Sado Maso (może stąd skojarzenia z Gainsbourgiem). Momentami brzmi to wszystko jak tło do starej, zadymionej knajpy...Wyborne.

Z tej samej serii warto też posłuchać:

V.A. - Mood Mosaic Vol.10 - Retroactive



Rzecz zbliżona do poprzedniczki, ale w zasadzie bardziej stonowana. Zdziwiłbym się, gdyby 4m tego nie znał

[4m]

Rzecz zbliżona do poprzedniczki, ale w zasadzie bardziej stonowana. Zdziwiłbym się, gdyby 4m tego nie znał

Heh, no to się zdziw, bo tego nie znam Ale poznam

[Wódz 10]

Rzecz zbliżona do poprzedniczki, ale w zasadzie bardziej stonowana. Zdziwiłbym się, gdyby 4m tego nie znał

Heh, no to się zdziw, bo tego nie znam Ale poznam

Pamiętam jak swego czasu wspominałeś o funku etiopskim, wydaje mi się, że powinny Ci podejść te płyty. Vol.11 - Feeling Funky na przykład Kalejdoskop klimatów jest baaaaaaardzo bogaty. Na Vol.5 - Supervixens jest dużo disco z lat 70, a już takie Vol.12 - Mondo Porno to znów masa rozerotyzowanego grania Znam raptem 5 cześci Mood Mosaic, ale jestem zachwycony. Wypadałoby w końcu na CD je pokupować

Podoba mi się oszczędna zwykle forma całości, przesycenie latami 70, właśnie tym klimatem który słyszę u Gainsbourga. Żywe bębny, tłusty bas, funkujące gitary, jazzujące klawisze i gdzieniegdzie górujące nad całością jęczące panie

[longinus696]

NEIL YOUNG - Dead Man [1996]

Ostatnio wyszło mi z obliczeń, że mija 9 lat odkąd po raz pierwszy usłyszałem tę płytę. W dodatku pojawia się ona w moim odtwarzaczu w miarę regularnie, więc pozwólcie, że odpuszczę sobie pozory obiektywizmu. Czasami słyszę opinie, że jest to "dziwny" album, ale nawet nie wiem, jak to skomentować, bo dla mnie jego zawartość, jest czymś tak naturalnym, jak codzienny hałas samochodów w centrum miasta, choć ze względu na specyfikę muzyki porównanie powinno raczej dotyczyć szumu morza albo drzew (i nie za dnia, a bardziej w nocy). No, ale do rzeczy. Mamy tu soundtrack do słynnego "Truposza" w reż. Jima Jarmusha. Neil zamknął się w studio nagraniowym ze swoją gitarą, odpalił film i oglądając, tworzył na bieżąco muzykę. Znaczna część albumu (pomijając wszelakie sample) jest więc owocem improwizacji, na którą wpływ miały kolejne sceny filmu. A że akcja toczy się tam bardzo powoli, to i muzyka zachowuje pewną jednolitość. Niby jest to próba stworzenia czegoś na kształt westernowego motywu, ale tylko pozorna, bowiem wszelkie nawiązania do "kowbojskiej" melodyki rozpływają się w narastających sprzężeniach gitary elektrycznej, która maluje jakiś zupełnie inny pejzaż - dość nostalgiczny i też pełen patosu, ale jednak odległy od poetyki "Dzikiego Zachodu". Nie mogło jednak być inaczej, bo sam film nie jest przecież standardowym westernem, a tam gdzie przywołuje klisze gatunku, robi to z ironią i raczej wyśmiewa niż powiela. Wszelako to, co zawarto na "Dead Man" jest muzyką drogi (pojmowanej, jako podróż bohatera w sensie fizycznym, ale też i metaforycznym). Jest miejsce na zgiełk, kiedy gitara rzęzi, zupełnie jakby dźwięk nie został poddany żadnej studyjnej obróbce (co powinno ująć każdego fana dronujących kapel), ale są i momenty wyciszenia, kiedy pojawia się miejsce na inne ciekawe rzeczy. Jakieś odgłosy lasu, zapalany silnik samochodu (co jest zupełnie bez związku z fabułą, bo tam żadnych samochodów nie ma), pewne dialogi, których nie słychać w filmie (m.in. z udziałem Iggy’ego Popa), no i oczywiście fragmenty poezji Williama Blake’a (bo, jeśli nie wiecie główny bohater nosi imię i nazwisko wielkiego malarza i poety). Wszystkie te historie, które usłyszycie w przerwie muzyki, tracą zupełnie status standardowych sampli filmowych i zaczynają żyć własnym życiem, a w korespondencji z wierszami Blake’a wydają się nabierać jakiegoś ogólnego sensu… a może to tylko moje odczucie. Jeśli miałbym użyć jakiegoś porównania, które przyciągnie metalowca do tego albumu, to powiedziałbym, że muzyka tam zawarta mogłaby się znaleźć na jakiejś zaginionej, eksperymentalnej płycie Earth (oscylującej między dawnymi skłonnościami do feedbacku a aktualną tendencją do snujących się, rozciągniętych w nieskończoność motywów), ale to naprawdę duże uproszczenie i chyba nawet niepotrzebne.

[Skaut]

Buffalo - Volcanic Rock [1973]

Jeśliby zapytać przeciętnego zjadacza rocka/metalu z czym kojarzy mu się Australia, pierwsze co przyjdzie mu na myśl, to zapewne kangury, może wspomni coś o Aborygenach, ale przede wszystkim wymieni on AC/DC jako pionierów hardrocka. Ale zostawmy Youngów, bo okazuje się, że przed „High Voltage” zostały nagrane w Australii co najmniej trzy równie dobre krążki: „Dead Forever”, „Volcanic Rock” oraz "Only Want You for Your Body" przez grupę Buffalo. Zespół został uformowany w 1971 roku, ale niestety nie mieli tyle szczęścia, aby zaistnieć na szerszą skalę. Wielka szkoda, bowiem wymienione płyty bronią się do dziś doskonale. Wybrałem „Volcanic Rock”, bowiem to na tej płycie porzucili typowy jailhouse-rock na rzecz psychodelicznej zabawy z rockiem. Czuć w tym zeppelinowski pazur, zwłaszcza w otwierającym płytę „Sunrise (Come My Way)”. Przy „Freedom” przetoczy się przez was sabbathowski walec i nim zdążycie się podnieść, z pozycji kolan wysłuchacie pozostałych kawałków. Buffalo sypie piaszczystymi riffami, rzeźbi soczyste struktury, często też pozwala dźwiękom ochłonąć, aby póżniej uderzyć z jeszcze większym impetem (wystarczy posłuchać „Pound Of Flesh” i następującym po nim „Shylock”). „Volcanic Rock” jest zwartym monolitem, niczym Ayer's Rock. Ale to co jest jednym z największych atutów płyty, to niewątpliwie wokal Tice'a, równie potężny jak praca gitar. W ogóle, to chyba jeden z najbardziej charyzmatycznych, męskich wokali w historii rocka/heavy. Jeśli czujecie się dobrze w klimatach wspomnianych powyżej zespołów to „Volcanic Rock” jest pozycją obowiązkową.

[4m]

NEIL YOUNG - Dead Man [1996]
Ostatnio wyszło mi z obliczeń, że mija 9 lat odkąd po raz pierwszy usłyszałem tę płytę. W dodatku pojawia się ona w moim odtwarzaczu w miarę regularnie, więc pozwólcie, że odpuszczę sobie pozory obiektywizmu. Wszelako to, co zawarto na "Dead Man" jest muzyką drogi (pojmowanej, jako podróż bohatera w sensie fizycznym, ale też i metaforycznym).

Piękna muzyka, jeszcze z czasów, gdy filmy występowały wyłącznie na kasetach VHS, do internetu wdzwaniało się modemem na linię TPSA, a trawa była zieleńsza (i legalna) Najpierw był film i myślę, że to najlepsza strona, od której powinno się podchodzić do tego albumu. Kult i klasyka metafizyki filmowej.

[ultravox]

Dokładnie, bardzo lubię ten film. Od strony muzycznej też fantastyczna rzecz.

[longinus696]

TEST DEPT / BRITH GOF – Gododdin [1989]
MOP 4 [Ministry Of Power]

Gododdin to nazwa celtyckiego plemienia, które u progu średniowiecza zamieszkiwało tereny płd.-wsch. Szkocji i płn.-wsch. Anglii. Stolicą królestwa był Din Eidyn (obecnie Edynburg). Ok. 600 r. n.e. trzystu wojowników Gododdin, stanęło pod Catraeth naprzeciw wielotysięcznej armii Anglosasów najeżdżających te ziemie. Ich bohaterska śmierć dała początek najstarszemu walijskiemu poematowi.
Prawie 1400 lat później wątek rzezi pod Catraeth zostaje podjęty przez Walijczyków z teatralnej / performerskiej grupy BRITH GOF. Wraz z angielską kapelą TEST DEPARTMENT tworzą nowoczesną, industrialną w swym charakterze sztukę, która zostaje wystawiona najpierw w opuszczonej fabryce samochodów w Cardiff, następnie zaś w kamieniołomie w Polverigi (Włochy) oraz fabryce urządzeń dźwigowych w Hamburgu, później zaś w innych, równie ciekawych, przestrzeniach. Głównym celem było stworzenie widowiska, które mówiłoby o ciężkich doświadczeniach mniejszości kulturowych. Zatem mimo konkretnego punktu odniesienia przesłanie było uniwersalne.
Podstawę ścieżki dźwiękowej do tego przedstawienia, jak zwykle w przypadku Test Dept, stanowią różnego typu instrumenty perkusyjne wspomagane tym razem przez dudy. Mieszanka jest piorunująca. Poraża siłą, energią, dumą. Właściwie to nawet nie brzmi industrialnie, przede wszystkim pierwotnie. Słuchając "Gododdin" niezwykle łatwo przenieść się do świata Celtów, tym bardziej, że tekst opiera się na wspomnianym wcześniej poemacie Y Gododdin autorstwa barda Aneirina (VI – VII w.). Ta muzyka w niektórych momentach mogłaby zagrzewać do walki zastępy zbrojnych, innym razem mogłaby być mszą za poległych. W całości natomiast, jest to historia, którą można wielokrotnie przeżywać z taką samą intensywnością. Jedna z moich all time favourites.



Jak coś to priv.