Relacje z koncertów



Najnowsza recenzja

Deamoniac

Visions of the Nightside
Trzeci album włoskiej death metalowej ekipy złożonej z byłych muzyków nieco bardziej znanego wszystkim Horrid. Tutaj, zafascynowani starą Szwecją oddają się całkiem przyjemnemu, brutalnemu mieleniu w bardzo surowej oprawie brzmieniowej (chyba nawet bez masteringu) co powinno przypaść do gustu wielbicielom nie tylko Nihilist, Carnage, czy wiadomo-którego-Crematory, ale też Nominon, Ka...





Morbid Sacrifice

Ceremonial Blood Worship
Drugi album włoskich podziemniaków, których jaskiniowy black/death metal zauroczy każdego, kto pluje na krzyż i tańczy przy wczesnych piosenkach Archgoat, Hellhammer, Nunslaughter, Grave Desecrator, peruwiańskiego Mortem, Sathanas, czy choćby naszego Throneum. Nowy materiał, podobnie jak dotychczasowe tego zespołu, pozbawiony jest partii solowych i brzmi prawie jak koncertówka z głębo...





God Disease

Apocalyptic Doom
Nazwa God Disease przewinęła mi się parę lat temu w kampaniach niemieckiej F.D.A. Records, która wydała debiut tych Finów, ale nigdy nie doszło do zbliżenia, że się tak wyrażę. Drugi album zespołu ukazuje się z kolei w barwach świeżutkiej, portugalskiej Gruesome Records. Tym razem trafił do mojego odtwarzacza i, korzystając ze sprzyjającej aury leniwie się w nim rozgościł n...





Melancholic Seasons

The Crypt of Time
Melodyjny death metal od wielu lat skręca coraz bardziej na margines zainteresowania fanów ekstremalnego grania i skutkuje to tym, że nawet tak niezłe zespoły jak niemieckie Melancholic Seasons funkcjonują jako kompletnie nieznane i bez większych szans na przebicie się przez skorupę powszechnej obojętności. Wierząc Metal Archives i załączonemu bio zespół istnieje od połowy lat 90-...





  • Soulstone Gathering Festival 2018, 10.11.2018, Kraków, Zet Pe Te

    2018-11-16

     

    Musiałem wybrać i mój wybór padł na dzień drugi, choć zakusy by pojechać na cały festiwal były olbrzymie. Skład imprezy był imponujący, wybrałem jednak sobotę z uwagi na Dark Buddha Rising oraz gwiazdę wieczoru, czyli Yob. Wybór okazał się słuszny, gdyż obie kapele zaprezentowały się zjawiskowo. Ale po kolei. Jadąc do klubu zastanawiałem się w duchu, czy uda mi się podczas koncertu uzupełnić braki fonograficzne w dyskografii kilku zespołów. Wiadomo, z tym bywa różnie, nierzadko kapelom nie chce się wozić ciężkich i nieporęcznych płyt, na dodatek ja celowałem w winyle. To co zobaczyłem po wejściu do klubu przerosło moje największe nadzieje. Tego sobotniego wieczoru uzmysłowiłem sobie w pełni znaczenie powiedzenia „klęska urodzaju”. Każda z kapel przywiozła wszystko, co miała do dyspozycji. Stoły uginały się od płyt, na wieszakach dumnie prezentowała się odzież. Można było przepuścić niezłą wypłatę, dlatego należało przeprowadzić ostrą selekcję. Największe wrażenie robiło stoisko Dark Buddha Rising, gdzie za kilka stówek można było nabyć niemal całą dyskografię zespołu, w tym kilka pozycji rzadko dostępnych w powszechnym obiegu.  Soulstone Gathering Festival zaskoczył także bardzo pozytywnie pod względem organizacyjnym. Koncerty wszystkich kapel zaczynały się z minutową dokładnością. Jedynie występ Yob nieco się opóźnił, ale gwiazdom wybacza się wszystko.

     

    Rozpoczęli Francuzi z The Necromancers prezentujący chwytliwą mieszankę heavy i doom metalu. Przyznam, że umęczony kilkugodzinną jazdą i zaaferowany fonograficznym bogactwem, jakie piętrzyło się na stoiskach, odpuściłem sobie w dużej mierze ich koncert. Zdążyłem zauważyć, że frekwencja na koncercie Francuzów pomimo wczesnej pory była spora, co musiało zrobić pozytywne wrażenie na kapeli startującej z pozycji „otwieracza”. Jako kolejni na scenie zaprezentowali się nasi rodacy ze Spaceslug. Tu nie było mowy o dezercji, obecność obowiązkowa. Spaceslug zaprezentował się z bardzo dobrej strony. Świetne, mocne, selektywne brzmienie, energiczna prezencja sceniczna, no i kapitalna muzyka. Przy dźwiękach Spaceslug nie sposób się nudzić, gdyż trio bardzo umiejętnie balansuje na krawędzi wielu stylistyk. Od stonowanego, klimatycznego grania okraszonego czystymi wokalami, poprzez posępne doomowe walce, do muzyki ekstremalnej o black metalowym obliczu.

     

    Krótka przerwa, a zaraz po niej kolejni rodacy. Sunnata była do tej pory tworem dla mnie obcym, więc zaskoczenie było spore. W zestawieniu z poprzedzającym  Spaceslug, Sunnata zaprezentowała się bardziej transowo, chwilami wręcz mantrycznie. Obserwując kapelę na scenie, prezencję muzyków, ich image, odnosiłem wrażenie że obcuję z czymś dzikim, nieokiełzanym, że stoję twarzą w twarz z szamanem balansującym na krawędzi szaleństwa. Zjawiskowy koncert.

     

    No i kolej na absolutne objawienie wieczoru, czyli Dark Buddha Rising. Wraz z Finami na scenie pojawił się OBŁĘD. Szamana z Sunnata zastąpił psychopata, który prowadził widzów tego niecodziennego widowiska w totalnie niecywilizowane i niebezpieczne rejony. Mocno przesterowane gitary, głośna elektronika, no i wokalista który zasługuje na osobny wątek. Człowiek stojący za mikrofonem to postać niebywale wyrazista, obdarzona niebanalnym głosem, bezwarunkowo oddana rytuałowi, jaki odbywał się na naszych oczach. Chwilami owa istota wydawała odgłosy godne rozwścieczonej wiedźmy, oprócz tego słychać było przeróżnej maści krzyki i pomruki, a przede wszystkim widać było człowieka pogrążonego w otchłani szaleństwa, któremu dzielnie sekundowała reszta zespołu. Muzycy niejednokrotnie zapętlali się w nieokiełzanej kakofonii dźwięków, kreując przy tym niemal kosmiczną aurę. Kapitalny występ.

     

    To, co nastąpiło później nie mogło wywrzeć aż tak porażającego wrażenia, trudno sobie wyobrazić by można było jeszcze dalej przesunąć granicę obłędu. Wiegedood nie miał takich aspiracji. Belgowie zagrali swój prosty, zwarty, szybki black metal. Zagrali muzykę bez udziwnień,  bez skoków w bok, bez komplikacji. Było to ze strony organizatorów świetne posunięcie. Organizacyjny majstersztyk. Po bezdennie mrocznym i dusznym rytuale autorstwa Dark Buddha Rising, koncert Wiegedood jawił się jako niezobowiązująca rozrywka, co pozwoliło odpocząć zwichrowanym zmysłom. Odniosłem wrażenie, że Belgowie grali zbyt jednostajnie i monotematycznie, ale nie przeszkadzało mi to na tyle, by nie dotrwać do końca ich występu.


    Po dłuższej, aniżeli poprzednio, przewie na scenie pojawiła się gwiazda wieczoru. Świetne, chropowate brzmienie gitary, długie, ociężałe, transowe kompozycje oraz wokal Mike’a to wizytówka Yob. Sobotniego wieczoru nie zabrakło żadnego z tych komponentów. Mogliśmy zobaczyć świetnie zgrany, bardzo oddany swojej muzyce zespół. Muzycy bardzo impulsywnie reagowali na kreowane przez siebie dźwiękowe struktury. Było zaskakująco żywiołowo, biorąc pod uwagę charakter muzyki Amerykanów. Zaskoczyła mnie także kondycja wokalna lidera zespołu. Mike Scheidt dysponuje bardzo szeroką skalą głosu i świetną barwą. Nie sądziłem, że cały ten wokalny kunszt, jaki słyszymy na płytach uda mu się odtworzyć na żywo.  Udało się bez większego wysiłku. Koncert Yob to była magia. Zespół poprowadził nas przez swój świat pełen dźwięków o przeróżnym charakterze. Nie brakowało chwil podniosłych, nostalgicznych, były też furia i nieziemski ciężar. To był kapitalny, momentami magiczny wieczór. Mam tu na myśli całokształt Soulstone Gathering Festival, a ściślej mówiąc jego sobotnią odsłonę. Wielkie brawa należą się organizatorom za wysiłek włożony w zaaranżowanie tak dużej imprezy, no i za wegetariańskie jedzenie w przystępnej cenie.

    Ps. Pani serwująca wegetariańskie delicje miała nieziemskie nogi.

    Tekst: Robert Jurkiewicz
    Zdjęcia: Marcin Pawłowski

    Dodał: Olo

Najnowsza recenzja

Deamoniac

Visions of the Nightside
Trzeci album włoskiej death metalowej ekipy złożonej z byłych muzyków nieco bardziej znanego wszystkim Horrid. Tutaj, zafascynowani starą Szwecją oddają się całkiem przyjemnemu, brutalnemu m...





Najnowszy wywiad

Epitome

...co do saksofonu to był to przypadek całkowity. Bo idąc coś zjeść do miasta napotkaliśmy kolesia który na ulicy grał na saksofonie. Zagadałem do niego żeby nagrał nam jakieś partie i zgodził się. Oczywiście nie miał pojęcia na co się porwał, do tego komunikacja nie była najlepsza, bo okazał się być obywatelem Ukrainy i język polski nie był dobry albo w ogóle go nie było...