Dwaal - "Gospel of the Vile" 2020 / 1CD DARK ESSENCE RECORDS NORWAY
Post metal i sludge/doom metal to modne ostatnio kierunki, ale, do cholery - koniecznie zróbcie w pierwszych rzędach jeszcze miejsce dla norweskiego Dwaal. Sam fakt, że ta płyta to debiut już robi wrażenie. To jest poziom, do którego większość zespołów dochodzi przez lata, a Dwaal mają na koncie przecież zaledwie jedną, wydaną własnym sumptem epkę, a wcześniej tylko jedno demo - wszystko na przestrzeni zaledwie kilku ostatnich lat. Skład zespołu nie jest spowinowacony z żadnym innym, większym lub mniejszym bandem, którym mogliby podeprzeć się w bio, za to, zamiast gwiazdorskiego projektu dostajemy ponad godzinę wspaniałej muzyki - pulsującej gęstym i zawiesistym, z jednej strony surowym, z drugiej monumentalnym, post-doom-metalowym klimatem. Muzyki dojrzałej melodyjnie, aranżacyjnie i koncepcyjnie mimo, że główny scenariusz nie zakłada formalnie żadnych niespodzianek - powoli narastające, masywne spiętrzenia wkręcające zwoje mózgowe rozkręcajacym się transowym charakterem, a po kulminacyjnym katharsis gasnące do minimalistycznych złagodzeń podszytych niepokojącym poczuciem obecności uśpionego tylko na chwilę niebezpieczeństwa. Im dalej w album, tym riffy, mantryczna rytmika, partie wokalne i przede wszystkim depresyjna melodyka wgniatają słuchacza w coraz głębsze pokłady beznadziei i rozpaczy, niczym ruchome piaski nieuchronnie wciągają ofiarę w swoje trzewia. Kończąca ten album suita “Descent” (płytę rozpoczyna utwór “Ascent”) więzi słuchacza w swoich powoli zaciskających się przez ponad szesnaście minut szponach pozostawiając go na koniec kompletnie wyzutego z ochoty do jakiejkolwiek innej czynności poza doczołganiem się do przycisku ‘play’, aby znów pozwolić Dwaal na topienie swojego umysłu w tym dźwiękowym grzęzawisku.
...co do saksofonu to był to przypadek całkowity. Bo idąc coś zjeść do miasta napotkaliśmy kolesia który na ulicy grał na saksofonie. Zagadałem do niego żeby nagrał nam jakieś partie i zgodził się. Oczywiście nie miał pojęcia na co się porwał, do tego komunikacja nie była najlepsza, bo okazał się być obywatelem Ukrainy i język polski nie był dobry albo w ogóle go nie było...
Na nowej płycie znajdziecie numer "Krasnodar Kitchen", opowiada on o zakochanych ptaszkach – Dmitry i Natalii Baksheevy z Rosji. Para przyznała się do kilkunastu morderstw od 1999. Podczas przeszukania znaleziono zdjęcia przedstawiające świąteczną kolację, gdzie dekoracjami stołu były ludzkie części ciała.
Czy damy radę wpasować się w panujące dzisiaj trendy tego nie wiem. Mam nadzieję, że tak i płyta zdoła troszkę namieszać i odbije się to echem w środowisku. Mam też nadzieję, że będziemy w stanie pokazać, że scena ma się dobrze i zachęcić innych do tego że warto coś robić mimo tego, że się mieszka daleko od siebie.
Post metal i sludge/doom metal to modne ostatnio kierunki, ale, do cholery - koniecznie zróbcie w pierwszych rzędach jeszcze miejsce dla norweskiego Dwaal. Sam fakt, że ta płyta to debiut już robi wrażenie. To jest poziom, do którego większość zespołów dochodzi przez lata, a Dwaal mają na koncie przecież zaledwie jedną, wydaną własnym sumptem epkę, a wcześniej tylko jedno demo - wszystko na przestrzeni zaledwie kilku ostatnich lat. Skład zespołu nie jest spowinowacony z żadnym innym, większym lub mniejszym bandem, którym mogliby podeprzeć się w bio, za to, zamiast gwiazdorskiego projektu dostajemy ponad godzinę wspaniałej muzyki - pulsującej gęstym i zawiesistym, z jednej strony surowym, z drugiej monumentalnym, post-doom-metalowym klimatem. Muzyki dojrzałej melodyjnie, aranżacyjnie i koncepcyjnie mimo, że główny scenariusz nie zakłada formalnie żadnych niespodzianek - powoli narastające, masywne spiętrzenia wkręcające zwoje mózgowe rozkręcajacym się transowym charakterem, a po kulminacyjnym katharsis gasnące do minimalistycznych złagodzeń podszytych niepokojącym poczuciem obecności uśpionego tylko na chwilę niebezpieczeństwa. Im dalej w album, tym riffy, mantryczna rytmika, partie wokalne i przede wszystkim depresyjna melodyka wgniatają słuchacza w coraz głębsze pokłady beznadziei i rozpaczy, niczym ruchome piaski nieuchronnie wciągają ofiarę w swoje trzewia. Kończąca ten album suita “Descent” (płytę rozpoczyna utwór “Ascent”) więzi słuchacza w swoich powoli zaciskających się przez ponad szesnaście minut szponach pozostawiając go na koniec kompletnie wyzutego z ochoty do jakiejkolwiek innej czynności poza doczołganiem się do przycisku ‘play’, aby znów pozwolić Dwaal na topienie swojego umysłu w tym dźwiękowym grzęzawisku. 
...co do saksofonu to był to przypadek całkowity. Bo idąc coś zjeść do miasta napotkaliśmy kolesia który na ulicy grał na saksofonie. Zagadałem do niego żeby nagrał nam jakieś partie i zgodził się. Oczywiście nie miał pojęcia na co się porwał, do tego komunikacja nie była najlepsza, bo okazał się być obywatelem Ukrainy i język polski nie był dobry albo w ogóle go nie było...
Na nowej płycie znajdziecie numer "Krasnodar Kitchen", opowiada on o zakochanych ptaszkach – Dmitry i Natalii Baksheevy z Rosji. Para przyznała się do kilkunastu morderstw od 1999. Podczas przeszukania znaleziono zdjęcia przedstawiające świąteczną kolację, gdzie dekoracjami stołu były ludzkie części ciała.
Czy damy radę wpasować się w panujące dzisiaj trendy tego nie wiem. Mam nadzieję, że tak i płyta zdoła troszkę namieszać i odbije się to echem w środowisku. Mam też nadzieję, że będziemy w stanie pokazać, że scena ma się dobrze i zachęcić innych do tego że warto coś robić mimo tego, że się mieszka daleko od siebie.