TRIBULATION

[Vitriol]

no echa dissection sa, ale takiego raczej ubogiego dissection

[SATYROS]

popłuczyny czytaj:)

[Vitriol]

ano

[Bless this tongue]

Całkiem ciekawa płyta, nie sądziłem, że aż tak mi się spodoba. Bardzo "gitarowa", dużo niezłych patentów. Oczywiście nie należy traktować jej w kategorii albumu metalowego, a tu chyba leży problem większości.
Goście zaczęli od metalu, ale szybko wyszli ze ślepego zaułka. Jedyne co jakoś zdradza echo i powinowactwo z mocniejszym graniem to wokal.

[Untermensch]

A ja mimo wszystko nie byłbym w ocenianiu nowego Tribulation tak pochopny. Z tego całego trendu rozmiękczania Metalu to właśnie oni zdają się brzmieć najbardziej wiarygodnie i spójnie. Bo gdy za wprowadzanie pożal się boże "innowacji" wzięło się takie Morbus Chron czy Horrendous, to powychodziły kompletnie miałkie, niezdecydowane i przepitolone klocki. Słuchając nowego albumu Tribulation da się jednak wyczuć, że komponowali to ludzie, którzy mają jakiś tam zamysł oraz tradycje muzyczne i starają się to konsekwentnie realizować - w przeciwieństwie do choćby dwóch powyższych kapel, których ostatnie wypusty są kompletnie niepoukładanym i nieprzemyślanym zbiorem utworów na zasadzie "tu pierdolniemy trochę tego, tu trochę tamtego". Fakt, Metalu z krwi i kości w "The Children of the Night" raczej już nie ma (chociaż echa "The Formulas of Death" wybrzmiewają tu i ówdzie - tyle, że podlane bardziej rockowym sosem), słychać tu za to echa najprzeróżniejszej gitarowej muzyki granej na przestrzeni kilku ostatnich dekad, jeno przełożonej tylko na nieco cięższe brzmienie. Mi się tam podoba, chociaż w niektórych momentach chłopaki rzeczywiście niebezpiecznie ocierają się o pedaliadę (w kilku momentach pitolą że szok) i wcale nie dziwi mnie, że osoby mające alergię na tego typu rozcieńczone ekstrakty z Rocka i Metalu mogą uważać nowe Tribulation za syf.

No i jeszcze jedna kwestia - bębny. Nagrane są prze-kurwa-kapitalnie. Brzmią naprawdę porządnie, dynamicznie, bez żadnych triggerów i innych gówien. W dobie wszędobylskiego plastiku takie rzeczy się ceni.

Dziwi mnie tylko pewna sprawa - bo skoro promujące album "Strange Gateways Beckon" jest uważane za cepelię, to dlaczego "No Hope In Sight" od Paradise'ów - utwór o całkiem podobnym, rzewno-płaczliwym nacechowaniu emocjonalnym jest uważany za wielkie, kuźwa, objawienie? Przecież to absolutnie ta sama, prosząca słuchacza o przetarcie łez chusteczką liga, a różnica polega tylko i wyłącznie na tym, że lider Tribulation to Robert Smith z The Cure wannabe, a Holmes nie :)

[Gumiak]

slaby troll, 2/10

[Drone]

Dziwi mnie tylko pewna sprawa - bo skoro promujące album "Strange Gateways Beckon" jest uważane za cepelię, to dlaczego "No Hope In Sight" od Paradise'ów - utwór o całkiem podobnym, rzewno-płaczliwym nacechowaniu emocjonalnym jest uważany za wielkie, kuźwa, objawienie? Przecież to absolutnie ta sama, prosząca słuchacza o przetarcie łez chusteczką liga, a różnica polega tylko i wyłącznie na tym, że lider Tribulation to Robert Smith z The Cure wannabe, a Holmes nie :)

Jądro tarczy.

[nicram]

Dziwi mnie tylko pewna sprawa - bo skoro promujące album "Strange Gateways Beckon" jest uważane za cepelię, to dlaczego "No Hope In Sight" od Paradise'ów - utwór o całkiem podobnym, rzewno-płaczliwym nacechowaniu emocjonalnym jest uważany za wielkie, kuźwa, objawienie?

A to bardzo proste. Wystarczy nie mieć uszu w dupie. Poza tym:

slaby troll, 2/10

Jądro tarczy.

Raczej moszna nosorożca.

[535]

Dziwi mnie tylko pewna sprawa - bo skoro promujące album "Strange Gateways Beckon" jest uważane za cepelię, to dlaczego "No Hope In Sight" od Paradise'ów - utwór o całkiem podobnym, rzewno-płaczliwym nacechowaniu emocjonalnym jest uważany za wielkie, kuźwa, objawienie? Przecież to absolutnie ta sama, prosząca słuchacza o przetarcie łez chusteczką liga, a różnica polega tylko i wyłącznie na tym, że lider Tribulation to Robert Smith z The Cure wannabe, a Holmes nie :)

No właśnie. Jakieś zbiorowe omamy. Przesadna radość z tego, że nowego kawałka PL da się bez obrzydzenia słuchać. Do tego niektóre dziewczynki obawiają się zapewne wypierdolenia przez użytkownika Plastek, więc płyną z głównym nurtem, nie zważając na to co tam Angole, tak naprawdę, nagrali. Tak, czy owak, wspomniane utwory to ładne piosenki o zbliżonym poziomie i charakterze. To, że wszystko już było i ciepłej wody nie odkrywają, pomijam. Za PL stoi hist(o)eria, a za T? Zapewne skład rajstop i męskich stringów. Wreszcie głos rozsądku.

Bo gdy za wprowadzanie pożal się boże "innowacji" wzięło się takie Morbus Chron czy Horrendous, to powychodziły kompletnie miałkie, niezdecydowane i przepitolone klocki.

Kompletnie się nie zgadzam. Morbus Chron co prawda w pierwszym podejściu nieco odrzuca, ale gdy dobrze się do tego przyłożyć, daje naprawdę wiele przyjemności. To zdecydowanie nie jest płyta do piwnych spotkań z kolegami. Tu potrzeba uwagi i skupienia. No i jeszcze, Metallica. Wielbiciele tego zespołu powinni zacierać ręce. Wreszcie ktoś otwarcie rżnie z twórczości ich idoli. Nie tylko z VOIVOD , czy SLAYER.

[Untermensch]

A to bardzo proste. Wystarczy nie mieć uszu w dupie.

Chyba raczej "wystarczy posiadać wrażliwość gospodyni domowej oglądającej z przejęciem i zaangażowaniem argentyńskie telenowele oraz "Trudne Sprawy"". Ja tam nawet jestem dość tolerancyjny w stosunku do tych pitu-pitu melodyjek stąd też utwór PL w miarę mi podchodzi (takie 5/10, przy czym nowe Tribulation to wbrew pozorom wcale nie jest wiele lepsza płyta - stoi oczko, MAKSYMALNIE dwa oczka wyżej, a do takiej dwójki to nawet nie ma startu), ale to przecież ten sam sort wywołujących niby-wzruszenie u słuchacza melodii. Dlaczego zatem w przypadku Tribulation wszyscy jednoznacznie orzekają, że jest to parada równości, do której słuchania wstyd się przyznawać, a na myśl o utworze Paradise Lost niektórzy niemalże zatracili się w peanach na cześć Nicka i spółki? A może to po prostu ten image, który rzeczywiście jest dość pretensjonalny i samemu mi się śmiać zachciało, gdy zobaczyłem tego nietoperza przebierającego na palcach jak baletnica? :) Chociaż wtedyobawiam się, że patrząc na sam image niektórzy mieliby problem z przełknięciem choćby Mayhem, bo przecież Atilla lubił popierdalać po scenie w stroju Królika, a Maniac lizał się podczas występu z gościem z Shining i, jak mniemam, dość mocno lubi w dupę.

Co do "uszu w dupie" - wiesz, jaki przypadek najlepiej obrazuje, że ludzie rzeczywiście mają uszy w dupie? Jest to przypadek, w którym ludzie jarają się na potęgę późniejszymi wypustami Paradise Lost mając jednocześnie w dupie debiut, podczas gdy jest to jedna z lepszych wariacji na temat "Severed Survival" powstałych do tej pory. Istna perełka z gatunku "Autopsy Death Metal". Znalazło się nawet kilka iście rachitycznych melodyjek rodem z Horrorów klasy B, które mają w sobie mnóstwo uroku i aż się banan na twarzy człowieka pojawia, gdy słyszy, jak umiejętnie panowie z PL czerpią inspiracje od Reiferta i spółki. W czasach bardzo dużej popularności Autopsy, olewanie "Lost Paradise" wydaję się zakrawać o lekką ignorancję. Podobny, filmowy klimat udało się odtworzyć naprawdę niewielu kapelom, z późniejszych dokonań to taka Necrophagia na "Holocausto de la Morte" sprostała wyzwaniu, ale to IMO jeden z nielicznych wyjątków.

Kompletnie się nie zgadzam. Morbus Chron co prawda w pierwszym podejściu nieco odrzuca, ale gdy dobrze się do tego przyłożyć, daje naprawdę wiele przyjemności. To zdecydowanie nie jest płyta do piwnych spotkań z kolegami. Tu potrzeba uwagi i skupienia.

Pozwolę sobie posłuchać tego materiału jeszcze trochę, jednak o ile początek (aż po wyśmienite, dynamiczne "Aurora In The Offing", w którym ciągle coś się dzieje) oraz kilka końcowych utworów wydaje mi się bardzo dobrych, tak gdzieś na wysokości "It Stretches In The Hollow" oraz "Ripening Life" (chociaż w tym drugim pojawia się ciekawa galopada, wsparta wcześniejszym, budującym napięcie akustycznym wstępem) trochę mi to wszystko siada. Może to kwestia nieosłuchania, choć płytę znam w zasadzie na pamięć, ale niewykluczone, że pewnego dnia zaskoczy całościowo i uderzy z podwójną mocą.

[nicram]

A to bardzo proste. Wystarczy nie mieć uszu w dupie.

Chyba raczej "wystarczy posiadać wrażliwość gospodyni domowej oglądającej z przejęciem i zaangażowaniem argentyńskie telenowele oraz "Trudne Sprawy"". Ja tam nawet jestem dość tolerancyjny w stosunku do tych pitu-pitu melodyjek stąd też utwór PL w miarę mi podchodzi (takie 5/10, przy czym nowe Tribulation to wbrew pozorom wcale nie jest wiele lepsza płyta - stoi oczko, MAKSYMALNIE dwa oczka wyżej, a do takiej dwójki to nawet nie ma startu), ale to przecież ten sam sort wywołujących niby-wzruszenie u słuchacza melodii.

Doczytałem tylko do tego miejsca. Stwierdziłem, że strata mojego cennego czasu na osobę, która stawia nowe Tribulation wyżej od nowej piosenki PL nie ma sensu. Wracaj do kleryków .

[Untermensch]

Sram na to przeganianie się w hipsteryzmach w postaci strony Trockiego, ale notabene sam dobrze skwitowałeś ostatni wypust PL - jest to "piosenka". Ot taki niezobowiązujący radiowy hit, prosty i wpadający w ucho, mógłby lecieć wieczorami na Trójce pomiędzy Comą a Frontside, gawiedź byłaby zachwycona :)

Samo Tribulation też już pewnie podpada pod nieco mocniejsze audycje rockowe, ale mniejsza z tym

[Plagueis]

A ja mimo wszystko nie byłbym w ocenianiu nowego Tribulation tak pochopny. Z tego całego trendu rozmiękczania Metalu to właśnie oni zdają się brzmieć najbardziej wiarygodnie i spójnie.(...) Słuchając nowego albumu Tribulation da się jednak wyczuć, że komponowali to ludzie, którzy mają jakiś tam zamysł oraz tradycje muzyczne i starają się to konsekwentnie realizować (...) Fakt, Metalu z krwi i kości w "The Children of the Night" raczej już nie ma (chociaż echa "The Formulas of Death" wybrzmiewają tu i ówdzie - tyle, że podlane bardziej rockowym sosem), słychać tu za to echa najprzeróżniejszej gitarowej muzyki granej na przestrzeni kilku ostatnich dekad, jeno przełożonej tylko na nieco cięższe brzmienie. Mi się tam podoba, chociaż w niektórych momentach chłopaki rzeczywiście niebezpiecznie ocierają się o pedaliadę (w kilku momentach pitolą że szok) i wcale nie dziwi mnie, że osoby mające alergię na tego typu rozcieńczone ekstrakty z Rocka i Metalu mogą uważać nowe Tribulation za syf.

Głos rozsądku w morzu moczu oddawanego zbiorowo na zespół (a raczej jego ostatnie dokonania). ;)

Dziwnym jest dla mnie to, że ludzie słyszą tu popłuczyny po Dissection, a prawie nikt zdaje się nie słyszeć wpływów, które z paradą równości wiele wspólnego nie mają. Dissection to ja tu za wiele nie słyszę, to inne melodie (no chyba, że wszystko co szwedzkie i melodyjne jest popłuczyna po Dissection; jeśli tak, to zgoda), za to jest dużo wpływów muzyki, z której garściami czerpie Ghost (pewnie gdyby nie image, to też byłaby pedaliada, a tak mieszczą się w granicach tolerancji, a nawet wyróżniają in plus) i której inkorporowanie do twórczości Tribulation zaowocowało ciekawym klimatem horroru lat 70-tych - wydaje mi się, że to właśnie było celem muzyków, a nie ckliwe historie i łzy tych co bardziej smutnych, a sami kolesie chyba częściej słuchają Goblin, niż Grave. ;)
Problemem kapeli, a raczej ludzi jej (nie)słuchających jest jednak to, że wystartowali z deathmetalowym debiutem i w dodatku wyglądają tak, jak wyglądają i o to rozbija się znaczna część kwestii. Jednak, żeby oddać głos sprawiedliwości, gdyby panowie łoili solidny occult doom, nikt nawet nie zwróciłby uwagi na wygląd gości i wszyscy pialiby z zachwytu na dokonaniami kapeli, a tak - defmetalofce, więc nie wypada, wręcz nie wolno...

No i jeszcze jedna kwestia - bębny. Nagrane są prze-kurwa-kapitalnie. Brzmią naprawdę porządnie, dynamicznie, bez żadnych triggerów i innych gówien. W dobie wszędobylskiego plastiku takie rzeczy się ceni.

+100

Fajnie, że ktoś to zauważył (choć jak można tego NIE zauważyć???). :)

[Alkoholokaust]

fajny glamrock

[Skaut]

dobra płyta

[Harlequin]

Tak to widze na tej nowej płycie :D

[[V]]

slaby troll, 2/10

[Plastek]

Ja zaś tak to widzę na nowej płycie.

[[V]]

to samo.

[Harlequin]

Ta płyta ma jedną zasadniczą wadę - jest nudna.