Now playing / Czego teraz słuchacie v.5

[SODOMOUSE]

FORTITUDE, Japonia, EP 2004


BACTERIA (pre- DISEMBOWELMENT) Septical Uproar Demo 1989

[Ascetic]

Jak się hardkory biorą za def metyl, bywa różnie. Jak się biorą, hardokory za frasze, krosowery, a, że tradycja już z 40 letnia jest w temacie, to z tytułu praktyki, jest jak być powinno.



Jak mnie tu mniętalowe gitarry siedzą, to ja wiem, że siedzą. Cały kawałek mnie siedzi, na bani. Daje kopa też, w ryj.

[DST]

Zakupione na Wrocław Industrial Festival. Potem chyba Immolation poleci, bo coś mam na nich smaka od paru dni.

[Harlequin]

Wybitnie dużo czasu mi zajęło, żeby zrozumieć i poczuć ten materiał, pojąć jego geniusz i wyjątkowość. Ale lepiej późno niż wcale.

U mnie to od razu zażarło. Odnajduję echa tego w Chat Pile, ale też tu:
Swoją drogą nie widziałem, żeby ktokolwiek na forum wspomniał o tym albumie. Dlaczego? Moim zdaniem to bardzo dobra rzecz, ale może to tylko ja tak sądzę?

Przez długie lata nie mogłem przebrnąć przez formalny minimalizm i ascetycznosc tych dźwięków. Nie czułem tez tych emicji i tego klimatu, ktory sie tu unosi. Kilka dni tenu wróciłem do tego materiału i zazarło bardzo. Totalnie niewymyslone, naturalne granie, które niczego nie udaje, nie podpinało się pod jakąkolwiek mode, trend. Tu wszystko jest w punkt, włącznie z tą spokenwordową estetyką. Teraz jako nawrócony bedw twierdził, ze większoś kapel gitarowych okresu pospiderlandowego ma w sobie sporo Slint i pewnie bedzie to prawdą. W Chat Pile też ewidentnie duch Slint istnieje.

Co do Pyrrhon - nowa płyta zdecydowanie najbardziej mi siedzi od nich, chyba jeszcze bardziej niekonwencjonalna i odważna, a jednocześnie bardziej czytelna. Jest w tych dźwiękach dużo sladzu, core, dysonansów i takiej specyficznej duchoty która sprawia, ze finalnie rzadko chce mi sie do takiego grania wracać. Rok temu wyszła płyta zespołu PYRITHE, która miała podobny wydźwięk choć chyba mniej akcentów deathmetalowych. Też pojechane granie i też niespecjalnie chce mi sie sięgac. Ale pamiętam, a to dobrze wróży na kiedyśtam

[DST]

Zakupione na Wrocław Industrial Festival. Potem chyba Immolation poleci, bo coś mam na nich smaka od paru dni.

No i poszło. Absolutny majstersztyk death metalu i czysta wspaniałość i delicje.

[TheDude]

[Wasyl]

Coś czuję, że trzeba się będzie z tą płytą przeprosić. Ten kawałek to kruszy duszę - o ile zgodzimy się, że coś takiego jak dusza istnieje i da się to skruszyć.

Bardzo mi przypasiła. Jedna z najcześciej słuchanych przeze mnie tegorocznych płyt niemetalowych.

[Ascetic]

Moje ostatnie odkrycie. Uwielbiam znaleźć coś, albo dać sobie podsunąć, dać czemuś nowemu szanse, co mnie w konkretnym nastroju chwyci.




Szwedzki Långfinger. Hard'rock, grunge, trochę stonera, trochę odległej psychodelii, rockowo. Nie potrafię uchwycić gatunkowo co to jest, ale jest to tak dobrze zrobione, w szczególności wokalnie, że mam różne reminiscencje, że tak powiem.


Jak dziewczyny wrócą z tripu po Bydgoszczu, Młodej puszczę. Niech wie, że stary o niej myśli i podsuwać jej dalej chce dobrą muzykę. Na wieczór ma zadanie domowe: nowe Deus Meus Kosmateus. Jutro będzie bardziej mniętko.

[Jimmy Boyle]

[est]

To tak w ramach przypadku czy jesteś fanem tego zespołu?

fanem nie, ale CD w domu rodzinnym jest i tak jakoś na nich ówczas padło - dość archaiczne granie, ale nie jest złe

Pytałem bo to zespół z moich rodzinnych stron i było jaranko jak wydawali demosy. Kibicowało się, nie powiem.

[Ascetic]

Taki plan. Dmuchnę sobie twórczość tego pervera.



Starzy ludzie powinni robić sobie ćwiczenia na pamięć, odświeżać fakty, doświadczenia, konfrontować wyobrażenia, jakieś majaki z baniaki, ze stanem faktycznym.

Od dobrej strony, od początku:

[est]

W.A.S.P. wspaniały. Życie tego gagatka to coś nie do przejścia dla przeciętnego Kowalskiego. Za młodu mnie irytował, te jego spandexy z wyciętymi pośladkami na koncertach i attitude gwiazdy, której nikt nie rozumie. Z czasem zrozumiałem ten jego ekshibicjonizm i nawet odnalezienie Jezusa jakoś tak do tego wszystkiego pasuje. Jest to osobowość i kupa zajebistej muzyki.

[PrezydentKosmosu]

Wybitnie dużo czasu mi zajęło, żeby zrozumieć i poczuć ten materiał, pojąć jego geniusz i wyjątkowość. Ale lepiej późno niż wcale.

U mnie to od razu zażarło. Odnajduję echa tego w Chat Pile, ale też tu:
Swoją drogą nie widziałem, żeby ktokolwiek na forum wspomniał o tym albumie. Dlaczego? Moim zdaniem to bardzo dobra rzecz, ale może to tylko ja tak sądzę?

Przez długie lata nie mogłem przebrnąć przez formalny minimalizm i ascetycznosc tych dźwięków. Nie czułem tez tych emicji i tego klimatu, ktory sie tu unosi. Kilka dni tenu wróciłem do tego materiału i zazarło bardzo. Totalnie niewymyslone, naturalne granie, które niczego nie udaje, nie podpinało się pod jakąkolwiek mode, trend. Tu wszystko jest w punkt, włącznie z tą spokenwordową estetyką. Teraz jako nawrócony bedw twierdził, ze większoś kapel gitarowych okresu pospiderlandowego ma w sobie sporo Slint i pewnie bedzie to prawdą. W Chat Pile też ewidentnie duch Slint istnieje.

Ja to kilka lat temu odkryłem całkiem przypadkiem i długo dość w kółko zapętlałem. Teraz wracam od czasu do czasu, bo klimat ta płyta ma niesamowity, to trzeba przyznać. Ni interesowałem się szczerze mówiąc jej historią, genezą i całą otoczką, be w ogóle rzadko w to wnikam, głównie po prostu słucham. Może i źle, bo czasem to bardzo ciekawe. Zdaje mi się, że kolesie pojawili się znikąd, ale może nie mam racji?

Co do Pyrrhon - nowa płyta zdecydowanie najbardziej mi siedzi od nich, chyba jeszcze bardziej niekonwencjonalna i odważna, a jednocześnie bardziej czytelna. Jest w tych dźwiękach dużo sladzu, core, dysonansów i takiej specyficznej duchoty która sprawia, ze finalnie rzadko chce mi sie do takiego grania wracać. Rok temu wyszła płyta zespołu PYRITHE, która miała podobny wydźwięk choć chyba mniej akcentów deathmetalowych. Też pojechane granie i też niespecjalnie chce mi sie sięgac. Ale pamiętam, a to dobrze wróży na kiedyśtam

Ten Pyrrhon ostatni najbardziej przystępny dla mnie zdecydowanie, od wcześniejszych ich wydawnictw odbijałem się. To weszło jak benzyna w mordę gołębia na ich okładce.

Tymczasem:

Coś, co lubię ja i jest w stanie znieść moja rodzina .

[Bloodcult]

W.A.S.P. wspaniały. Życie tego gagatka to coś nie do przejścia dla przeciętnego Kowalskiego. Za młodu mnie irytował, te jego spandexy z wyciętymi pośladkami na koncertach i attitude gwiazdy, której nikt nie rozumie. Z czasem zrozumiałem ten jego ekshibicjonizm i nawet odnalezienie Jezusa jakoś tak do tego wszystkiego pasuje. Jest to osobowość i kupa zajebistej muzyki.

+1

[Harlequin]

Coś czuję, że trzeba się będzie z tą płytą przeprosić. Ten kawałek to kruszy duszę - o ile zgodzimy się, że coś takiego jak dusza istnieje i da się to skruszyć.

Bardzo mi przypasiła. Jedna z najcześciej słuchanych przeze mnie tegorocznych płyt niemetalowych.

I jedna z lepszych. Moze nie top 5 alr w okolicach top 10 wielce mozliwe

[HCDamage]

[SODOMOUSE]

Sinistrous Diabolus - Opus One, demo 1993 (Nowa Zelandia)

[Ascetic]

.

[PrezydentKosmosu]

Coś czuję, że trzeba się będzie z tą płytą przeprosić. Ten kawałek to kruszy duszę - o ile zgodzimy się, że coś takiego jak dusza istnieje i da się to skruszyć.

Bardzo mi przypasiła. Jedna z najcześciej słuchanych przeze mnie tegorocznych płyt niemetalowych.

I jedna z lepszych. Moze nie top 5 alr w okolicach top 10 wielce mozliwe

Mi nie siadła za pierwszym razem. Kawałki, które udostępnili na początku nie wzbudzały jakoś mojego entuzjazmu. Nie wiem, może miałem jakieś oczekiwania, choć niesprecyzowane. Ich poprzednie płyty też od razu nie zażarły, dopiero mnie to po dłuższym czasie jebnęło i po dziś dzień uważam, że są genialne. Z tej płyty dwa kawałki - Silverfish i Hush, Hush - wybijają się i uważam, że jest to ten sam poziom geniuszu. Reszta - cóż, może na resztę przyjdzie też czas. Na tę chwilę uważam, że pozostałe numery na płycie nie są tak wybitne. Może to się zmieni, może nie.

[Nasum]