PANZER DIVISION MARDUK vs. CHIMERA

[Riven]

Plastek lubisz siorbac z konewki? Oglądasz Master Szew?

[Gore_Obsessed]

kurwa najgorszy wtórny i jałowy album marduk

Jałowy mogę jeszcze przemilczeć, choć się całkowicie nie zgadzam, ale wtórny? To są brednie. Co było wcześniej o takiej intensywności i w takim stylu? "Reign in blood" black metalu wtórne... Mam nadzieję, że to tyko nieszczęśliwe użycie słów.

"Panzer Division Marduk" to śliczny pokaz niczym nieskrępowanej agresji, ale dość jednowymiarowy i mało finezyjny, w dodatku, w momencie wydania pozbawiony już walorów szokowych.

Wobec powyższego jestem pewien, że kolega nie słyszał tego w momencie premiery.
Ta płyta to istny huragan, słusznie hołubiony przez recenzentów w połowie '99 roku.

Rzecz, owszem, miła dla ucha, ale raz na jakiś czas, przy konkretnej okazji, w przeciwieństwie do "Chimery", która może odpowiadać różnym stanom emocjonalnym i z czasem nabierać różnego kolorytu - tak jak to powinno się dziać z naprawdę dobrymi płytami.

Nie mówimy o wielofunkcyjnym scyzoryku. Jednowymiarowość nie jest wadą i nie może być włączona w proces wartościowania dzieła.

o wiele większe pierdolnięcie ma muzyka, która stopniuje napięcie, a nie taka, która jedzie równo na najwyższych obrotach przez całą długość trwania. No sorry... ale takie są fakty.

W przypadku szóstego albumu Marduk nie ma to zastosowania. Właśnie dlatego "Panzer..." jest wielki.

Co do ankiety - nie głosuję, bo nie znam "Chimera".

[Foxhound]

My death i po dyskusji. /thread

Akurat jeden z najsłabszych kawałków norwegów.

w ostatecznym rozrachunku to jednak zawsze Mayhem będzie przed Marduk.

Tu pełna zgoda.

Głos w ankiecie na PDM. Już lepiej wypadłoby zestawienie PDM z WLA

[535]

w ostatecznym rozrachunku to jednak zawsze Mayhem będzie przed Marduk.

Można zamykać.

[Gore_Obsessed]

Ja tam wolę Marduk. Wszystko do "Obedience" włącznie znajdzie u mnie miejsce na półce jeszcze przez długie lata. Jeśli chodzi o Mayhem wystarczą mi: "Deathcrush", "Live in Leipzig" i "De Mysteriis Dom Sathanas".

[Sybir]

Mój głos oddaję na Nadruk. Chimera to dobra płyta, ale PDM w momencie premiery (i jeszcze długo po niej) był niczym ognisty podmuch, niszczący wszystko na swojej drodze. Przeokrutną siłę rażenia osiągnął Marduk na tym długograju.

[longinus696]

"Panzer Division Marduk" to śliczny pokaz niczym nieskrępowanej agresji, ale dość jednowymiarowy i mało finezyjny, w dodatku, w momencie wydania pozbawiony już walorów szokowych.

Wobec powyższego jestem pewien, że kolega nie słyszał tego w momencie premiery.
Ta płyta to istny huragan, słusznie hołubiony przez recenzentów w połowie '99 roku.

Znam tę płytę dokładnie od momentu kiedy się ukazała. Zresztą nie wiem jakie to miałoby znaczenie. Chyba nie chcesz mi zasugerować, że był to jakiś szczyt ekstremy w tamtym czasie. Płyt-huraganów opartych na prostej galopadzie było w tamtym czasie i nawet wcześniej od czorta. A, że hołubiony przez recenzentów, to zupełnie bez znaczenia. W prasie metalowej piszą rożni goście, którzy potrafią się zachwycać płytami z byle jakich powodów (zachwycano się płytami Decapitated, czy z innej beczki środkowym Dimmu Borgir, to dlaczego ktoś miałby się nie zachwycić taką fajną płytą jak PDM). Poza tym najczęściej dominuje zasada owczego pędu i jak coś jest "tru" i zapierdala prosto do przodu, to każdy recenzent chce z siebie zrobić metalowego twardziela - swojaka, który lubi chamską, brudną jazdę bez trzymanki. Pod tym względem Pancerna Dywizja jest wręcz wymarzonym obiektem westchnień przeciętnego metalowego recenzenta: jest słuszna ideowo i formalnie, nie trzeba za dużo nad nią myśleć, ostatecznie nikt nie zaprzeczy, że nie ma w sobie uroku - nic tylko chwalić i popisywać się militarystyczym słownictwem, piętrząc wojenne pejzaże przed już napalonym czytelnikiem.

Rzecz, owszem, miła dla ucha, ale raz na jakiś czas, przy konkretnej okazji, w przeciwieństwie do "Chimery", która może odpowiadać różnym stanom emocjonalnym i z czasem nabierać różnego kolorytu - tak jak to powinno się dziać z naprawdę dobrymi płytami.

Nie mówimy o wielofunkcyjnym scyzoryku. Jednowymiarowość nie jest wadą i nie może być włączona w proces wartościowania dzieła.

Rzeczywiście, może wpływać pozytywnie np. na spójność stylistyczną dzieła, ale ogólnie stanowi zaporę przed tym, by częściej współgrać ze zróżnicowanymi stanami emocjonalnymi odbiorcy. Moim zdaniem ogólnie lepiej wypadają dzieła, które ujawniają swoje kolejne walory w miarę dłuższego obcowania z nimi. Tymczasem dla mnie PDM do dzisiaj pozostała tym samym, czym była w trakcie pierwszych trzech przesłuchań - bardzo dobrym narzędziem napędzającym, ewentualnie rozładowującym skromne zasoby wewnętrznej nienawiści i związany z nią szał bitewny. Chciałbym kiedyś wypróbować tę płytę w jakimś wozie pancernym :)

o wiele większe pierdolnięcie ma muzyka, która stopniuje napięcie, a nie taka, która jedzie równo na najwyższych obrotach przez całą długość trwania. No sorry... ale takie są fakty.

W przypadku szóstego albumu Marduk nie ma to zastosowania. Właśnie dlatego "Panzer..." jest wielki.

Moim zdaniem ma, ale nie sądzę, żebym mógł to udowodnić, albo kogoś przekonać - to już chyba kwestia indywidualnych uczuć.

[535]

Ja tam wolę Marduk. Wszystko do "Obedience" włącznie znajdzie u mnie miejsce na półce jeszcze przez długie lata. Jeśli chodzi o Mayhem wystarczą mi: "Deathcrush", "Live in Leipzig" i "De Mysteriis Dom Sathanas".

To Twoja wersja, szanuję ją, ale kompletnie nie rozumiem. Tym bardziej, że masz nieco więcej, niż szesnaście lat. Nie potrzebna Ci jest aura twardego ekstremisty.

[longinus696]

Mój głos oddaję na Nadruk. Chimera to dobra płyta, ale PDM w momencie premiery (i jeszcze długo po niej) był niczym ognisty podmuch, niszczący wszystko na swojej drodze. Przeokrutną siłę rażenia osiągnął Marduk na tym długograju.

Co Wy, koledzy... z całym szacunkiem, ale bez pierdół. Nie słyszeliście większego, albo porównywalnego napierdalania wcześniej, albo w tym samym czasie i odrobinę później??? Amnezja jakaś zbiorowa zapanowała?

[[V]]

Chimera oczywiście.. Marduk to taki prosty napierdol, niczym się nie wyróznia. W ogóle zestawianie tego ze sobą mija sie z celem ,róznica klas..Tak jak płyty Morbid Angel i Vader z lat 90tych..jedni graja death metal i drudzy tez. Jedni sa mistrzami a drudzy zaledwie sprawnymi rzemieslnikami i nic wiecej..

[longinus696]

Chimera oczywiście.. Marduk to taki prosty napierdol, niczym się nie wyróznia. W ogóle zestawianie tego ze sobą mija sie z celem ,róznica klas..Tak jak płyty Morbid Angel i Vader z lat 90tych..jedni graja death metal i drudzy tez. Jedni sa mistrzami a drudzy zaledwie sprawnymi rzemieslnikami i nic wiecej..

Uhhh.... kolega widzę z przeciwpancernych wali :)

Sąd nawet surowszy od mojego. Mimo wszystko uważam, że Marduk na niwie blackmetalowej ma chyba większe znaczenie niż Vader w death metalu i bardziej się wyróżnia, ale argument z różnicą poziomów trafny.

[Sybir]

Co nie zmienia najbardziej istotnego faktu, że zestawienie wiadomych albumów jest od czapy :D

[[V]]

Czy Marduk na niwie blackmetalowej ma większe znaczenie niż Vader w death metalu ?

[535]

Chimera oczywiście.. Marduk to taki prosty napierdol, niczym się nie wyróznia. W ogóle zestawianie tego ze sobą mija sie z celem ,róznica klas..Tak jak płyty Morbid Angel i Vader z lat 90tych..jedni graja death metal i drudzy tez. Jedni sa mistrzami a drudzy zaledwie sprawnymi rzemieslnikami i nic wiecej..

No właśnie. Autor wyraźnie zaznaczył, że chodzi o nakurw. W tej dyscyplinie trudno wskazać na Chimerę. Nerwowy zgrabnym zdaniem ujął sedno tego wydumanego zagadnienia.

Jeśli wyłącznie w kwestii nakurwu to oczywiście PDM, ale Chimera to i tak dwie klasy lepszy album.

[Sybir]

Czy Marduk na niwie blackmetalowej ma większe znaczenie niż Vader w death metalu ?

To jest fundamentalne pytanie! Niestety, nie znam na nie odpowiedzi.

[longinus696]

Czy Marduk na niwie blackmetalowej ma większe znaczenie niż Vader w death metalu ?

Napisałem "chyba", bo właściwie nie mam pewności. Fakt, że Vader zaczynał dość wcześnie i jego pierwsze płyty mają dla wielu kultowy status - w tamtych czasach, bez wątpienia, zaistniał w świadomości fanów metalu na całym świecie. Z drugiej strony, od wielu lat klepie to samo, podczas gdy Marduk jakoś tam się zmienia, rozwija i przez lata też potężną rzeszę wyznawców zgromadził - dorobił się paru dobrych/bardzo dobrych płyt.

Hmmm... no nie wiem, może rzeczywiście są porównywalni pod względem statusu. Ja tam na pewno wolę odpalić Marduka, niż Vadera, który nigdy mnie szczególnie nie pociągał. No i chyba nie jest przypadkiem, że ten Vader wyskoczył przy okazji omawiania "Panzer Division Marduk" :)

[Riven]

W prasie metalowej piszą rożni goście, którzy potrafią się zachwycać płytami z byle jakich powodów (zachwycano się płytami Decapitated, czy z innej beczki środkowym Dimmu Borgir, to dlaczego ktoś miałby się nie zachwycić taką fajną płytą jak PDM). Poza tym najczęściej dominuje zasada owczego pędu i jak coś jest "tru" i zapierdala prosto do przodu, to każdy recenzent chce z siebie zrobić metalowego twardziela - swojaka, który lubi chamską, brudną jazdę bez trzymanki. Pod tym względem Pancerna Dywizja jest wręcz wymarzonym obiektem westchnień przeciętnego metalowego recenzenta: jest słuszna ideowo i formalnie, nie trzeba za dużo nad nią myśleć, ostatecznie nikt nie zaprzeczy, że nie ma w sobie uroku - nic tylko chwalić i popisywać się militarystyczym słownictwem, piętrząc wojenne pejzaże przed już napalonym czytelnikiem.

Pieknie napisane, plus sto :).

[WaszJudasz]

Czy Marduk na niwie blackmetalowej ma większe znaczenie niż Vader w death metalu ?

No pewnie. Wystarczy porównac, jak często te zespoły bywają punktem odniesienia dla opisywania stylu innych kapel.

[yossarian84]

żenujące nudne gówno, którego nie da się przesłuchać w całości vs najbardziej nijaka płyta mayhem. nie wiem co wybrać :-(

[535]

W prasie metalowej piszą rożni goście, którzy potrafią się zachwycać płytami z byle jakich powodów (zachwycano się płytami Decapitated, czy z innej beczki środkowym Dimmu Borgir, to dlaczego ktoś miałby się nie zachwycić taką fajną płytą jak PDM). Poza tym najczęściej dominuje zasada owczego pędu i jak coś jest "tru" i zapierdala prosto do przodu, to każdy recenzent chce z siebie zrobić metalowego twardziela - swojaka, który lubi chamską, brudną jazdę bez trzymanki. Pod tym względem Pancerna Dywizja jest wręcz wymarzonym obiektem westchnień przeciętnego metalowego recenzenta: jest słuszna ideowo i formalnie, nie trzeba za dużo nad nią myśleć, ostatecznie nikt nie zaprzeczy, że nie ma w sobie uroku - nic tylko chwalić i popisywać się militarystyczym słownictwem, piętrząc wojenne pejzaże przed już napalonym czytelnikiem.

Pieknie napisane, plus sto :).

W dodatku to sama prawda. Myślę od jakiegoś czasu nad takim tematem. Coś w rodzaju recenzje stare i nowe. To ciekawe jak recenzje wpływały na odbiór i popularność płyt w czasach, gdy dostęp do nich był utrudniony, a jak wygląda to teraz, gdy każdy może posłuchać choćby próbki w sieci. Może nawet jest już taki temat gdzieś założony?