Brutality - "Sea of Ignorance"
2016 / 4cd
Ceremonial Records
USA
Uwielbiam takie akcje, gdy ponad 40 letni panowie, po długich latach rozbratu ze sceną chwytają ponownie za instrumenty. Brutality wróciło i powrotna płyta brzmi tak jakby dla ekipy Acres/ Fernandez/Reigel czas się zatrzymał. Zachodzę w głowę jak to się dzieje, że ci wiekowi już przecież ludzie potrafią po tak długiej przerwie ot tak, na pstryk, wykrzesać z siebie tyle świetnych riffów i wydobyć z gardeł tak zaskakująco mocne growle. Na nowej płycie wszystko brzmi jak za starych dobrych czasów, czyli na wiekopomnym debiucie. Nie będę ukrywał, bo i po co, że "Screams of Anguish" to dla mnie po dziś dzień bardzo ważna płyta. W dalszym ciągu często do debiutu wracam i zapamiętale twierdzę, że się kompletnie nie przeterminował. Dzisiejszy Brutality brzmi szokująco mocno i wiarygodnie. Wszystko jest tu na swoim miejscu. Świetne i jakże charakterystyczne gitarowe harmonie, wysunięty do przodu bas Acresa, wyborne growle duetu Reigel/Acres, zjawiskowe solówki, karkołomne przyśpieszenia, klimatyczne zwolnienia, wielowątkowe numery. Jednym słowem Brutality jaki znamy i kochamy. Ja wiem, że w dużej mierze kierują mną ślepe sentymenty. Choć czynię to niechętnie, zmuszony jednak jestem by choć na chwilę zdystansować się do powrotnej płyty Amerykanów i zaznaczyć jej mankamenty. W pierwszej kolejności widzę tą marną, kiczowatą okładkę. Cmentarz, góra telewizorów, fabryczne kominy no i logo kapeli ze smokiem … Estetycznie zbytnio mi się to nie klei. Pod względem muzycznym także nie jest do końca idealnie. Drugi w kolejności "48 to 52" stylistycznie niespecjalnie przystaje do reszty autorskich kompozycji grupy. Utwór nieco zbyt miękki, szczególnie w refrenie, prosty i oczywisty, przywodzący na myśl późniejszy Gorefest. Na dodatek Brutality zdecydował się opublikować na płycie cover Bathory „Shores in Flames”, równie nie przystający do otoczenia jak utwór numer 2, a może nawet jeszcze bardziej. Interpretacja Amerykanów brzmi bardzo fajnie i gdyby zamieszczono ją na końcu albumu, wówczas można by to traktować jako atrakcyjną ciekawostkę. Niestety po coverze następuje kolejny autorski utwór Brutality i dramaturgia zostaje zakłócona. Ale koniec o mankamentach. Jest ich ostatecznie na tyle niewiele, że szczęśliwie minusy nie są w stanie przesłonić plusów. Zdecydowana większość kompozycji, bo w proporcji 6/8, jest jednoznacznie świetna. Gdzieś pośrodku płyty znajduje się kawałek „Tribute”, w tekście którego padają nazwy wielu uznanych kapel. Biorąc w tym kontekście pod uwagę cover Bathory i charakter pozostałych utworów odnoszę wrażenie, że "Sea of Ignorance" to jeden wielki trybut. Brutality w przeważającej mierze oddają hołd przede wszystkim sobie i swojej wspaniałej muzyce sprzed wielu lat. Inicjatywa jak najbardziej chwalebna, zwłaszcza, że przy okazji powstało ponownie kilkadziesiąt minut świetnej muzyki.
brutalitytheband.com
brutality2.bandcamp.com
www.facebook.com/BrutalityTheBand
ceremonialrecords.com
www.facebook.com/CEREMONIALRECORDSRobert Jurkiewicz / 9 Szukaj więcej o Brutality
Co za debiut! Jestem absolutnie zauroczony tym co zaserwowała ta norweska ekipa i absolutnie nie dziwię się, że Dark Descent nie zwlekała z kontraktem. Dotychczasowe doświadczenie muzyków Sover...
...co do saksofonu to był to przypadek całkowity. Bo idąc coś zjeść do miasta napotkaliśmy kolesia który na ulicy grał na saksofonie. Zagadałem do niego żeby nagrał nam jakieś partie i zgodził się. Oczywiście nie miał pojęcia na co się porwał, do tego komunikacja nie była najlepsza, bo okazał się być obywatelem Ukrainy i język polski nie był dobry albo w ogóle go nie było...